Castricum en Wie is de Mol?

Gisteren liep ik alweer mijn 10de (ultra)marathon van dit toch nog niet zo oude jaar. Dat was in Almere op het rondje van Ben Mol die daar toch al heel wat voetstappen moet hebben neergezet. Ze kunnen daar wellicht één van de straten vernoemen naar hem: de Mollaan of Avenue de Ben, zou ik voorstellen.
Het was een warme week geweest en ook op deze zaterdag werden er temperaturen van rond de 21 graden voorspeld. Desondanks maakte ik dus met al mijn ervaring een enorme beginnersfout door te weinig voeding en vocht mee te nemen naar Almere.

Maar eerst een flashback naar een week eerder. Toen stond ik aan de start van de 60 km van Castricum, een loodzware tocht door de duinen in de omgeving van Egmond, Bergen en Schoorl. Het was leuk om Richard weer eens te spreken en kennis te maken met Eddy Bakker, met wie ik op FB vriend was geworden de avond ervoor. Fijn hoor, die virtuele, digitale vriendschappen maar het is toch leuker om tijdens een mooie loopwedstrijd, bij voorkeur georganiseerd door de onvolprezen Willem & Annemarie, met elkaar in gesprek te gaan. Sowieso was mijn insteek om in Castricum héél rustig te lopen en niets te forceren. Dus onderweg nam ik goed de tijd bij de drinkposten en had leuke gesprekken met Eddy (of Aede?), Margot en Els. Het was vooraf moeilijk geweest om me op te laden voor deze loop want 2 dagen van tevoren kreeg ik een mailtje van de organisator van de Ultratrail de st. Jacques waarin een streep gezet werd door deze loop :-( . Te weinig deelnemers was de reden en dus viel in één klap het Grote Trainingsdoel voor 2018 weg. Maar goed, toch maar gestart dus en gelukkig geen seconde spijt van gekregen. Het weer was een beetje somber; geen zon bij een graad of 10-12, maar de route was wonderschoon en ook echt loodzwaar. Heuvelop was het wandelen geblazen en het klimduin bij Schoorl is echt hoog en een kuitenbreker met al dat mulle zand. Bij kilometer 40 liep ik samen op met een in Nederland woonachtige Deen, Bo Andersen, en hij had de route in zijn Garmin horloge en meldde dus dat we het strand weer op moesten. Dat bleek dus fout maar daar kwamen we pas na een kilometer of 4 achter en toen zijn we maar doorgelopen naar de verzorgingspost in Egmond. Leuke bijkomstigheid was dat we onderweg een jongedame topless de zee in zagen gaan terwijl haar vriend bewonderend toekeek. Was het branie of bluf? Wij zullen het nooit te weten komen maar Bo merkte op: "the other runners will be green from jealousy when we will tell them this. :-)

Enfin, na de laatste verzorgingspost hobbelde ik gemoedelijk terug naar Castricum. Bo was er al vandoor, vlak voor de finish werd ik ingehaald door Linda (huh, die is toch veel sneller dan ik?) en het oude karkas kraakte en piepte wel wat maar ik had er toch maar weer bijna 60 km op zitten. Bijna, want mijn Garmin gaf 59,2 km aan. Na me te hebben afgemeld bij Annemarie heb ik toen de laatste 800 meter maar volgemaakt met rondjes op het parkeerterrein :-) En omdat ik toen toch bij mijn auto was heb ik me gelijk verkleed en ben naar huis gereden. Later zag ik dat ik dus ruim 2 kilometer te weinig heb gelopen in vergelijking met de "echte lopers" en inderdaad heel wat lopers heb "ingehaald" waar ik anders achter gefinisht zou zijn. Volgende keer maar niet meer naar zo'n eigenwijze Deen luisteren dus...

  

Hier is goed te zien welk lusje we gemist hebben...

Omdat het tempo laag was geweest verliep het herstel voorspoedig en had ik Ben toegezegd zijn Rotterdam marathonshirt te brengen (dat ik 2 weken eerder voor hem opgehaald omdat hij zelf in Turkije zat) en en passant meteen maar een marathon mee te pakken. Naast Ben waren er de usual suspects Gertie Theunissen, Hans Buis, Willem (volgende week zijn 1600ste marathon?) en good old Gijs die onlangs zijn 90.000ste wedstrijdkilometer aflegde. Indrukwekkende getallen maar zelf had ik 5 minuut 30 per kilometer in het vizier. De eerste 2 ronden liep ik zo lekker dat ik het stoutmoedige plan had opgevat om na 30 kilometer de laatste 12 km in een uur af te leggen. Alleen had ik geen rekening gehouden met de wetten van de marathon. De warmte ging me toch parten spelen en zoals eerder vermeld had ik de stomme fout gemaakt te weinig voeding te hebben meegenomen. De laatste ronde van 5,8 kilometer deed dus oprecht zeer. Het hele lijf protesteerde en met moeite waggelde ik naar de finish op de Jac.P.Thijsseplaats waar de Konikspaarden me een beetje meewarig aan stonden te kijken van achter het hek.
Ik kwam thuis en voelde me net een smartphone waar nog maar 4% in zat en de hele verdere zaterdag en zondagochtend was het een kwestie van herstellen en aanvullen. Maar het zit wel goed want net liep ik nog ruim 12 km en die gingen heerlijk, zonder een centje pijn.
Op naar volgende doelen dan maar!

Rotterdam Marathon 2018

De marathon van Rotterdam. Als ze dan de ronde van Vlaanderen "de Ronde" noemen of  "de hoogmis van het wielrennen" dan mogen ze deze marathon wat mij betreft "de Marathon" noemen of "de hoogmis van het hardlopen".


In Rotterdam hebben ze hun zaakjes goed voor elkaar. Een snel parcours, waar in het verleden zelfs nog wereldrecords gelopen werden, de laatste high tech snufjes op marathon gebied met apps en persoonlijke video boodschappen onderweg en een geweldig publiek wat voor een sfeer zorgt die je nergens anders ziet tijdens een marathon.


Eén ding hebben ze in de havenstad echter niet onder controle en dat zijn de weersomstandigheden. Of de duvel ermee speelt valt de eerste warme lentedag zo'n beetje altijd op dezelfde datum als de marathon van Rotterdam. Ook dit jaar beloofde weer-online vooraf een warm weekend met veel zonneschijn en dat is volledig uitgekomen.


Dit jaar zou ik 'm voor het eerst lopen als "marathon super master" en zaterdagmiddag na het ophalen van mijn startnummer in het WTC gebouw heb ik gebruikt gemaakt van de pastaparty bon. Als echte Hollander laat je dus een gratis maaltijd niet aan je neus voorbij gaan :-) . Hans van Klaveren, Peter van Dartelen en nog een paar Energie atleten waren daar al aan het stapelen dus schoof ik aan bij hen en heb even 2 borden vega-pasta naar binnen gestampt; met de brandstof zou het wel goedkomen tijdens deze editie.


Op zondagmorgen fiets ik naar grand café Engels waar we een eigen ruimte hebben met de andere Koppert lopers omdat Koppert het project Feet over Wheels sponsort. Ik tref daar collega's Gertjan en Martin aan die vandaag respectievelijk onder de 4 uur en 3:30 willen lopen. Zelf wil ik deze marathon vooral zien als een trainingsloop; niet teveel forceren en vooral genieten van de sfeer onderweg. Om half tien lopen we naar de Schiedamse dijk waar dit jaar de start plaatsvindt. Niet op de Coolsingel dit keer. Dat heeft te maken met de renovatie van de Coolsingel waar ze op de maandag ná de marathon meteen mee gaan beginnen. Gek genoeg is de finish wel weer op de Coolsingel en dat vind ik zelf wel prima want dat is de mooiste finishstraat van de hele wereld, nou ja bijna dan, want die straat in Sparta richting het beeld van Leonidas is nog een stukkie mooier natuurlijk.


Bijna 10 uur, Lee Towers doet zijn ding weer, startwave 1 gaat er in volle sprint vandoor en 7 minuten later mogen wij van startwave 2 de Erasmusbrug ophuppelen. Meteen nadat we de brug over zijn merk ik hoe warm het is vandaag. Door alle mensen langs de kant en de flow waarin je met al die duizenden lopers terechtkomt ben je geneigd om meteen een te snel tempo aan te houden maar ik probeer verstandig te zijn en weet nu al dat het rondje Kralingse bos vandaag weer een slagveld zal gaan worden met deze warmte, die we met z'n allen nog niet gewend zijn.


De grote ronde op Zuid ken ik na 17 keer wel en dit gedeelte is eigenlijk het minste stuk van de marathon met hier en daar lange gedeeltes zonder publiek. Wel zijn er veel bandjes, drumgroepen en andere muzikanten (popkoren, saxofoongroepen etc.) en dat geeft wel wat leuke afleiding. Na 26 kilometer gaat het weer omhoog, de Erasmusbrug op en iedere keer lijkt het of ze dat ding 20 meter hoger hebben gemaakt als je er voor de 2e keer overheen moet. Dan gaan we richting het Kralingse bos, door Crooswijk en qua publiek en sfeer is dat voor mij altijd wel het mooiste stukje Rotterdam. Ik merk na 30 kilometer echter wel dat de benen zwaarder worden en probeer het tempo wat te laten zakken. Ik wil eigenlijk vandaag zo weinig mogelijk forceren maar bij km 34 staat collega Egbert langs de kant en hij ziet aan mijn manier van lopen dat het zwaar gaat. En dat geef ik dan ook ruiterlijk toe. Gelukkig is de verzorging onderweg perfect. Steeds wanneer je denkt aan water of sponzen komt er wel weer een verzorgingspost in beeld en drinken en koelen is vandaag echt nodig want de temperatuur is inmiddels opgelopen tot een graad of 20. Op zich niet heel warm maar nog maar een paar weken geleden hadden we nog Siberische koufronten die zorgden voor gevoelstemperaturen van zo'n 30 graden lager dus een beetje warmte en zon zijn we gewoon nog niet aan gewend.


Van kilometer 35 tot 40 is het een beetje krabbelen en hobbelen maar in de laatste 2 km herpak ik me een beetje want ik wil wel onder die 4 uur blijven. Dat lukt goed met 3:55 als eindtijd en zo zit (ultra)marathon nummer 159 er ook weer op.


Conclusie van deze editie: het was ouderwets genieten van de sfeer onderweg maar over mijn eigen lopen ben ik achteraf iets minder te spreken. Ik had beter gewoon die tijd los kunnen laten en voor wat soepeler uitlopen moeten kiezen. Ruim een week eerder liep ik Diever een dik kwartier sneller met eigenlijk veel minder moeite. Maar toen was het 10 graden, dat is wel een groot verschil. Het bewijst des te meer hoe afhankelijk je prestatie is van de omstandigheden.

Liever naar Diever

De Drents-Friese Wold marathon. wat heb ik daar goede herinneringen aan! In de periode dat
ik écht veel marathons liep, een jaar of 15 geleden ging ik vaak wel meerdere keren per jaar naar Diever om er een van de marathons te lopen. Op de een of andere manier liep ik er bijna altijd goede tijden en genoot sowieso van de mooie omgeving op de grens van Drenthe en Friesland. In 2004, trainend voor mijn eerste 100 km wedstrijd in Denemarken, liep ik de deze zelfde marathon terwijl ik in een goede vorm stak. Die goede vorm werd bevestigd door een snelle halve marathon van Oud Beijerland naar Barendrecht in 1:23. Bij wijze van experiment besloot ik toen last minute de DWF marathon in te lassen om te kijken of ik wellicht de magische grens van 3 uur op een marathon kon slechten. Dat lukte wonderwel (2:59:13) en sindsdien kan deze marathon natuurlijk niet meer stuk bij mij.


Terug naar 2018. Halverwege maart merkte ik dat mijn lijf een beetje overtraind raakte dus besloot ik 2 weken voor Diever wat rustiger aan te doen. Dan zou ik in ieder geval uitgerust aan de start staan in Diever en mijn plan om er een "vlotte" marathon van te maken, door kunnen zetten. Dan is het alweer zaterdagmorgen 31 maart. De 2 uur rijden ernaar toe is een noodzakelijk kwaad, maar dat heb ik er graag voor over. Of het moet vandaag een onvervalst debacle worden, maar daar ga ik vooralsnog niet van uit. eenmaal aangekomen herken ik meteen weer het ontspannen sfeertje van al die jaren terug en ik heb tijd genoeg om me nog even goed voor te bereiden. Het is heerlijk loopweer, de zon schijnt bij een graad of 10. Vooraf zie ik Adrie en Gerry weer eens en verder maak ik een praatje met een debutante. Ik ben ontspannen en heb er zin in!


We worden weggeschoten om 12:15 en alvorens we het "Wold" induiken, lopen we eerst 2 ere(?)rondjes door het dorp. Ik wil vandaag geen minuten laten liggen in de beginfase van deze marathon dus start redelijk vlot voor mijn doen maar wel ontspannen. De eerste kilometers gaan rond de 5 min/km, wel iets té snel dus ik laat het tempo wat vieren en na 10 kilometer ligt het gemiddelde tempo op 5:08/km en dat kan ik aanhouden t/m kilometer 35.


De route komt na al die jaren weer bekend voor; langs de vennetjes, over de betonnen fietspaden en door smalle ongelijke bospaadjes. Het valt me op dat er hier en daar best lastige stukjes in zitten, beetje trailachtig, en ook gaat het best op en neer af en toe (Garmin zegt dat er 136 hoogtemeters in die parcours zitten maar dat vind ik dan wel weer erg veel). Het lopen gaat erg goed. Ik zit lekker in mijn running mojo en kan het tempo goed volhouden. Wel loopt de hartslag van tijd tot tijd te hoog op maar dat stabiliseert steeds weer. Vooraf had ik ten doel gesteld om te proberen in 5:15/km te lopen en sneller zou altijd beter zijn natuurlijk! Zoals gezegd hou ik t/m kilometer 35 een veel beter gemiddelde aan maar in de laatste 7 kilometer is de tube toch wel aardig leeg geknepen en wordt het knokken geblazen. Ook het laatste stuk zijn geen geëffende gladgestreken paden voor ons neergelegd en ik verwonder me met terugwerkende kracht dat ik in 2004 zo sterk was om hier onder de 3 uur te lopen.


Ik finish in 3:38:42. meer zat er niet in maar ben echt heel tevreden met deze tijd. Na afloop praat ik wat met andere finishers, drink en eet wat en snel weer terug naar Bergschenhoek. Het was onvervalst genieten in Diever en sinds ik vorig jaar oktober weer aan mijn zoveelste loopleven begonnen ben was dit toch wel de fijnste wedstrijd van allemaal tot nu toe.