Oei, het is wel erg lang geleden sinds ik hier iets geschreven heb. Toch wil ik het bloggen niet opgeven, al was het maar om later mijn loopbelevenissen nog eens terug te lezen. Juist deze week las ik nog een stukje wat Theo de Jong in 2004 schreef op Ultraned over een nogal winderige editie van de Binnenmaas ultraloop. Zo gaaf om nog eens terug te lezen en al is het nog geen 2024, de tijd gaat wel door en we worden allemaal ouder, strammer en zeker niet knapper ;-).
Een terugblik dus op 2019, tot zover. Eigenlijk kan dit jaar als loopjaar niet meer stuk en dat komt doordat ik in staat was op 14 september weer eens een 100 km uit te lopen. Maar laat ik bij het begin beginnen. In december, net een week voordat ik tijdens de marathon van Spijkenisse voor de zoveelste keer zou pacen voor de 4 uur 15 groep, kreeg ik enorme rugklachten. Het ontstond tijdens een voorgenomen training van een km of 10. na 3 km was de pijn niet meer te harden en besloot ik terug te keren naar huis. Alles geprobeerd: tempo hoger, tempo lager, wandelen; niets hielp, ik kwam dubbelgevouwen van de pijn thuis en zelfs een kwartier onder een zeer hete douche bood geen soelaas. Diezelfde avond nog de marathon afgezegd en eerst een paar dagen flink lopen balen want het was duidelijk niet iets wat snel weer wegtrok en alle loopplannen konden in de koelkast. Dus naar de fysio en gedurende een week of 5 kon en mocht ik niet lopen. Trouw thuis mijn oefeningen gedaan en langzamerhand ging het wel wat beter. Eind januari ben ik weer voorzichtig begonnen en merkte gelijk dat op een leeftijd van 54 jaar je opgebouwde conditie als sneeuw voor de zon verdwijnt. Een "tempo" van 10 km/u was al heel wat tijdens die eerste trainingen maar aan de andere kant was ik al blij dat ik überhaupt weer kón hardlopen.
Het eerste doel voor 2019 was heel duidelijk. Binnen de Koppert organisatie, waar ik al bijna 30 jaar werk, heb ik een heus "running team" opgericht en flink promotie gemaakt om mee te doen met de Rotterdam marathon. Er waren veel aanmeldingen op de kwart, estafettemarathon en zelfs een stuk of 13 die de hele aandurfden. Maar ja, het is leuk om mensen te enthousiasmeren voor wat je zelf het liefste doet, uiteindelijk wilde ik zelf ook aan de start staan op 7 april! Dus bedacht ik om via een runstreak weer wat sneller in vorm te komen. Iedere dag minimaal een mijl hardlopen (zelf legde ik een minimum van 5 km op). Dat bleek goed te werken. Ik ging in februari en maart met sprongetjes vooruit en voelde halverwege maart wel aan dat het zou moeten kunnen om Rotterdam in ieder geval uit te lopen. Ik kreeg zelfs zoveel zin in weer eens een marathon dat ik op 20 maart naar het hoge Noorden afreisde en daar meedeed aan de "Renmaaran-marathon", georganiseerd door Ronald Kwint, partner van Sjoerd Slaaf. Sjoerd deed zelf niet mee want hij was erg ziek. Later hoorde en las ik wat meer over de toedracht van zijn ziekte en schrok daar behoorlijk van. Met 1001 gelopen (ultra)marathons en kloeke prestaties op ultragebied in het verleden heeft hij een grote reputatie opgebouwd maar een mens is maar een mens en als je getroffen wordt door de ziekte "K" heb je niks meer in te brengen.
Die Renmaaran marathon ging prima in 3 uur 51 en voor Rotterdam hoefde ik me dus geen zorgen te maken. Dat bleek inderdaad het geval. Hoewel het best warm was. Op de een of andere manier valt de eerste echte lentedag van het jaar altijd samen met die marathon in 010. Maar goed, ik heb wat ervaring, had de race prima ingedeeld en finishte voor de 19e keer op de Coolsingel in 3 uur 53. Volgend jaar bij leven en welzijn dus nummer 20 waarbij een speciaal shirt, een speldje van de burgemeester, gratis deelname voor de rest van mijn leven en eeuwige roem mij ten deel zal vallen. De editie van 2019 was qua sfeer en ambiance ongelofelijk. Door het mooie weer was de publieke belangstelling enorm groot en ik heb eigenlijk toch wel genoten van alle opgepompte muziek en herrie onderweg; één grote adrenalinesliert door Rotterdam-Zuid en vooral op Noord. Qua sfeer is deze marathon echt met geen andere te vergelijken in Nederland vind ik maar dat komt misschien ook wel omdat het nou eenmaal een thuiswedstrijd is voor me, als halve Rotterdammert.
Na Rotterdam ging ik vrolijk door met de Runstreak omdat het gewoon werkt. Ik ben nog altijd gezegend met een lijf wat snel herstelt en de dag na een marathon is een rondje van 5km een herstelrondje en gaat er niks kapot. Gewoon je koppie gebruiken en echt goed naar je lichaam luisteren, dan kan dat best. Een teken dat ik goed bezig was en zelfs weer wat snelheid in het oude lijf kreeg, was de eindtijd van 1:35 op een halve marathon in Hazerswoude. Toch een stevig km.gemiddelde van 4:33/km. Ik weet niet waar dat ineens vandaan kwam maar lekker was het wel.
Om de 100 MCNL marathonlijst wat uit te breiden besloot ik om ook een aantal keer naar Almere te gaan voor de mollenmarathons van Ben. Tot nu toe heb ik er 5 gelopen dit jaar en op 7 juli ging ik voor een wat snellere tijd en kwam uit op 3:32. Een (hardlopende) mens wil altijd meer en is nooit tevreden dus heb ik nu mijn zinnen gezet om de komende maanden op snelheid te focussen en die marathontijd onder de 3:30 weer eens neer te zetten en ja, indien mogelijk de halve onder 1:30. Het belangrijkste is natuurlijk blessurevrij blijven en genieten van het lopen maar ik denk dat het realistische doelen zijn en zeker gezien het koelere weer in de komende maanden moet er nog wel wat te verbeteren zijn.
Tijdens mijn eerste zomervakantieweek besloot ik een paar marathons van de Boxmeerdaagse van Willem te lopen. Op de fiets naar Boxmeer, 160 km bij 34 graden was al een flinke inspanning en de Runstreak was best een uitdaging die avond! Daarna een rustdag (wel de verplichte 5km gelopen uiteraard) en op 25 juli meegedaan met dag 1 van de Boxmeerdaagse. En wat een dag was dat. De opwarming van de aarde, door zovelen ontkend en genegeerd, is toch echt iets waar we met z'n allen grote zorgen over moeten maken want het werd de warmste dag ooit in Nederland gemeten. Gelukkig startten we al om 07:30, maar ook toen was het al 23 graden en vanaf een uur of 11, toen de temperatuur was opgelopen tot 33 graden, heb ik wandelend de trailmarathon uitgelopen. Intussen was Marina ook naar de camping gekomen en hebben hebben we lekker verkoeling gezocht in het Radiomeer, vlakbij Boxmeer. Het record van 25 juli werd meteen de volgende dag alweer verbroken want in Gilze Rijen bereikte het kwik 40,7 graden. Aan de ene kant best opwindend, zulke temperaturen in Nederland maar ook heel droevig dat we dit met z'n allen veroorzaken en er zijn
23 deelnemers. Daarna meteen op de fiets naar Nijmegen en met de trein naar huis waar er een feestje was georganiseerd te ere van neef Erwin die "schoon" was na een heel moeilijk half jaar van chemokuren vanwege zijn Non-Hodgkin.
Heel de zomer heb ik getwijfeld of ik de RUN in Winschoten zou gaan lopen. Omdat het lopen dit jaar vanaf Rotterdam zo goed ging begon ik toch weer te verlangen naar een échte ultraloop. Ik bedoel, een 50km, de Zestig van Texel, een 6-uursloop, allemaal mooi hoor, maar voor mij begint het ultralopen eigenlijk pas écht met 3 cijfers. Maar ja, dan moeten er dus ook lange afstanden getraind worden en jezelf niet beperken tot af en toe een marathon want tussen 42 en 100 km gaapt een enorme afstandskloof. Halverwege augustus nam ik een kloek besluit. In het weekend van 17 en 18 augustus zou ik proberen in 3 trainingen, kort op elkaar, 100 km te lopen en kwam ik dat goed door, dan zou ik me inschrijven voor de RUN op 14 september. Op vrijdagavond de 16e, na het werk, heb ik 25 km gelopen, toen de volgende ochtend vroeg uit mijn bed, om 08:00 uur zelf gestart in Almere en alvast 2 ronden gelopen en aansluitend de mollenmarathon, in totaal 53 km. En op zondagmiddag nog de resterende 22 km. En dat ging goed! Niet zodanig dat ik dacht: ik doe het wel even in Winschoten, maar ik kwam de uren goed door, kon het tempo (overall gemiddeld 5:30/km) goed vasthouden en durfde me wel in te schrijven.
En dan sta je dus op 14 september aan de start, naast sporthal de Klinker in Winschoten. Ik was erg gespannen want wist dat het pijn zou gaan doen. Die eerste 50km zou ik wel doorkomen maar hoe zou het voelen na 60? of 70? of 90??? Hoe dank ook, er was geen weg meer terug. Niet zeuren, ene voet voor de andere zetten en proberen in de juiste flow te komen. Eigenlijk dezelfde mantra voor al die eerdere lange exercities die ik ooit deed. En het duurde wel 2 ronden voordat ik wat meer zelfvertrouwen kreeg en ik er een beetje in begon te geloven maar daarna liep ik best goed gelukkig. Na 35 km kreeg ik wel een aantal zware km's. Maar dit is voornamelijk psychisch. Het is dan nog zo ver en de twijfel begint toe te slaan of het allemaal nog wel leuk is, dat geloop. Maar gelukkig kon ik die negatieve gedachten terugdringen en tot een km of 60 ging het erg goed. Daarna werd het wat harder werken maar op het 80 km punt had ik nog steeds een gemiddelde van boven de 10km/u. Ik wist echter wel dat ik vanaf dat punt in een soort niemandsland qua kilometers terecht zou gaan komen omdat ik sinds 2012 niet meer zo ver had gelopen. En ja, het werd allemaal zwaar en eten was een probleem (alleen nog maar cola en water bleef er in die laatste 2 ronden) maar verdomd, na 90 km voelde ik een lichte euforie: ik kan het nog, ik ga vandaag Honderd kilometer hardlopen! Eindtijd 10 uur 16 en 47 seconden. Dik tevreden met deze prestatie. Ik bedoel, van de ruim 100 starters lopen uiteindelijk maar 56 deelnemers de volle honderd km uit. Dat feit alleen al maakte mijn dag goed.
Voor de rest van het jaar is alleen de marathon van Amsterdam gepland, samen met Leon. We gaan 'm gewoon als lange duurloop beschouwen en op zich is dat de beste insteek. Amsterdam is toch veel te druk om daar snel uit de voeten te kunnen. Verder blijf ik trouw mijn runstreak volhouden, op moment van schrijven is het dag 246 (waar heb ik dat getal eerder gehoord? :-) ). Ik ga mezelf dwingen om weer wat meer te schrijven want ook al is het alleen maar voor jezelf om later terug te lezen, het blijft altijd weer leuk om bepaalde dingen te herbeleven via zo'n verslag. Het leven gaat al zo hard en sommige ervaringen zijn te kostbaar voor mezelf om in de vergetelheid te raken.
5-10-19
