Petzl Nighttrail

Nighttrail

Mijn 3e marathon van 2018 zou geen gewone doorsnee marathon worden, dat wist ik bij voorbaat al. Ik had me namelijk ingeschreven voor de Petzl Nighttrail op zaterdagavond 10 februari. Nu is trailen niet echt mijn ding, ik heb niet zoveel met die trailhype van de laatste jaren, maar een wedstrijd over de marathonafstand, georganiseerd in mijn eigen Bergschenhoek en voor een gedeelte ook nog eens op mijn “eigen skiberg”, dat kon ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan.

Dus zaterdagmiddag 17:00 uur loop ik met camelbag en hoofdlamp richting Outdoor Valley waar het al een drukte van belang is. Ik haal mijn startnummer op en praat vooraf wat met mensen die ook de marathonafstand lopen of de 25 km, die een uur later start. Echt goeie trailkleding heb ik niet dus ik val een beetje op met mijn dunne Adidas jasje, tussen al die stoere wind-en waterdichte uitrustingen. Mijn schoenen voldoen dan weer wel enigszins aan de norm, waterdichte Salomon trailschoenen, en vooral dat waterdichte is van groot belang blijkt later. Ik maak me vooraf wel een beetje zorgen of ik het warm genoeg zal krijgen met deze kleding want er wordt regen en veel wind voorspeld en met een temperatuur van 4ºC kan dat erg guur aanvoelen. Enfin we zien het allemaal wel.

Om 18:00 uur worden we dan weggeschoten, richting Lage Bergse Bos en al na ongeveer een kilometer missen we een pijl waardoor we verkeerd lopen. Ik zeg we want tijdens de eerste 15 km lopen we nog in groepjes bij elkaar. Ik loop expres in de achterhoede want ben van plan om vandaag absoluut niets te forceren en dit gewoon als een lange training te beschouwen. In het Bergse Bos ken ik alle paadjes wel zo’n beetje maar het is wel ontzettend goed opletten om geen lint of pijl te missen en een goede hoofdlamp is echt onontbeerlijk, dat heb ik na een uur lopen al goed door. Het rondje Bergse Bos, wat ik vaak als training loop, meet over het fietspad precies 5 kilometer, maar de parcoursbouwers weten door alle paadjes mee te pakken er zo’n 15 kilometer uit te persen. Dan gaan we weer richting startpunt, over het heuveltje met uitkijktoren, naar de eerste verzorgingspost. Daar hebben ze alles prima voor elkaar qua eten en drinken, maar ik blijf niet te lang hangen en we vervolgen de route richting kanovijver.

Op de heenroute langs de kanovijver is het ook weer een beetje zoeken en uiteindelijk kom ik uit bij de lange vaart, waar IJsclub Bleiswijk alles al in gereedheid had gebracht voor een ijsperiode die helaas niet doorgaat omdat de vorst van de afgelopen week bij lange na niet streng genoeg was. Dan gaat het richting spoor/A20 waar de 2^e verzorgingspost wacht. Even lekker een paar bekers cola en wat gelletjes, niet te lang blijven hangen bij de aanlokkelijk vuurkorf, maar hup, volop tegenwind richting skiberg. Met de regen valt het vooralsnog mee, het begint wel wat te miezeren maar pas het laatste half uur gaat het steeds harder regenen maar dan ben je er bijna dus dat overleef je wel. De kanovijver moeten we nu langs de andere kant belopen en dat is geen feest: zompig, bukken voor de takken en verlangen naar de finish :-) . Nou ja, doorploeteren maar, straks nog even die berg over en dan zijn we er bijna, dacht ik toen nog naïef. Maar het venijn zit ook bij deze wedstrijd in de staart. De skiberg mogen we 2x beklimmen, zelfs via 1 pad wat ik niet ken (na 25 jaar ervaring, hmmm…) en daarna mogen we van een modderglijbaan letterlijk naar beneden glijden en hou ik het niet droog of schoon meer. De laatste stukken zijn allemaal mountainbikepaadjes die ook in het donker geen verrassingen meer voor mij kennen en na 4 en half uur ben ik toch wel blij dat ik er ben.

Conclusie: leuk om een keer te doen, maar ook niet meer dan dat. Ik vind het sowieso allemaal heel kunstmatig om allemaal langs slootkanten te gaan lopen terwijl er een prima pad naast ligt. Dat gaat een beetje tegen mijn natuur in en is niet mijn definitie van plezierig lopen. Trails zoals Olne-Spa-Olne vind ik veel gaver om te doen omdat het in de omgeving van de Ardennen veel natuurlijker en echter aanvoelt. En verder heb ik gewoon niet zoveel met al die spulletjes die blijkbaar voor een hobby als trailrunning onontbeerlijk zijn. Eén van de leuke aspecten van hardlopen vind ik juist dat het ook heel basic kan: een paar schoenen (of zelfs dat niet!), shirt, broekje, klaar en gaan wanneer het jou uitkomt. In de opbouw naar Frankrijk was het echter weer een goede training en ik heb het lekker rustig aan gedaan dus geen spierpijn of super vermoeid. Kortom, zondag een rustdag en dan bouwen we weer vrolijk verder.