Het hoofddoel is de ultratrail de st. Jacques,
in Frankrijk. Een etappeloop van 12 dagen waarin er rond de 65km per dag wordt
gelopen.
Voorwaar geen klein bier dus er zal hard
getraind moeten worden!
Tijdens het eerste weekend van 2018 heb ik de
marathon en ultrakalender op Ultraned goed doorgevlooid en kwam tot een lijstje
met een aantal marathons en ultralopen met genoeg uitdagingen om naar de
trail in Frankrijk toe te werken.
Zondag 14 januari staat de eerste
marathonuitdaging op het menu, de "zwarte marathon" een marathon met 34 kilometer strand van Scheveningen naar Noordwijk v.v. In 2016 liep ik ‘m ook en ik weet maar al te
goed dat de conditie van het strand allesbepalend is voor de eindtijd en de
zwaarte van deze loop.
Onderweg naar de startlocatie kom ik
loopmaatje Peter tegen. Hij zal de eerste 4 kilometer meelopen, tot wij
rechtsaf het strand opdraaien, de pier onderdoor en hij rechtsaf weer richting
huis gaat.
Na deze aanloop gaat het dan echt beginnen.
Het strand ziet er goed uit maar dat zegt nog niks. Het valt mij meteen op dat
er wel veel wandelaars zijn. De weerberichten zagen er goed uit voor deze dag,
zonnig en niet al teveel wind, dus dat heeft een hoop mensen doen besluiten om
een lekker strandwandeling te maken. De eerste kilometers gaat het goed. Het
strand is redelijk goed te belopen, het is een beetje zoeken maar steeds is er
wel een stuk hard zand te vinden. Wel blijft het opletten voor de muien.
Wanneer je constant langs de vloedlijn zou blijven lopen bestaat de kans dat je
ineens ingesloten bent door het opkomende water en heb je de keus: of een paar
100 meter teruglopen (niet fijn), of natte voeten halen (nog minder fijn). Zoekend
naar de beste stukken strand loop ik dus enigszins zigzaggend richting Katwijk
en mijn Garmin hou ik goed in de gaten om zo stabiel mogelijk te lopen, zowel
qua hartslag als qua tempo. Bij de Wassenaarse slag is er even tijd voor wat
drinken en een banaan en na ongeveer 2 uur lopen bereik ik het keerpunt. Alleen
is het daar een beetje vaag want dat is niet goed aangegeven en een andere
loper vóór me vertelt me dat we weer terug kunnen, richting Scheveningen.
Uiteindelijk staan we met 4 lopers even te overleggen wat te doen
maar we besluiten maar terug te keren. Op mijn Garmin staan er inmiddels ruim
22 km dus qua afstand zou het ook wel moeten kloppen.
Tijdens de laatste kilometers richting
keerpunt liep ik me nog een beetje te verheugen op de terugtocht. Er stond
windkracht 2-3, niet zo heel veel, maar wel schuin tegen en die zouden we dus
nu in de rug krijgen. En wie weet zou het strand nu beter te belopen zijn.
Kwamen we daar even bedrogen uit! Het is inmiddels volop vloed geworden en na een
kilometer of 2 kom ik al tot de conclusie dat alle plannetjes van soepel
teruglopen en proberen het tempo van 5:40/km te handhaven, in de koelkast gezet
kunnen worden of beter gezegd: gewoon vergeten. Onderweg terug bedenk ik me dat
het lijkt alsof er 2 platen lood van 3 kg aan ieder been zijn geplakt en je zo
de terugtocht moet aanvaarden. Het is wederom een lesje in nederigheid voor me
en ik focus me alleen op de kleine stukjes strand voor me en probeer mijn pas
zoveel mogelijk te verkleinen en niet op de tijd te letten. Af en toe krijg ik
wel een km-melding van mijn Garmin door en zie dat de tijden soms oplopen tot rond
de 7:00/km maar dat doet me niet zoveel. Na 30 kilometer gaan de wandelaars +
honden ook steeds meer irriteren. De vermoeidheid gaat natuurlijk opspelen en je
zou willen dat ze niet steeds zo in de weg zouden lopen. Ook daar moet je je
natuurlijk niets van aantrekken. Blijven focussen op je eigen tred en iedere
stap die je maakt ben je dichter bij je doel, daar gaat het om. Het zwaarste
stuk strand is wel de laatste 2 kilometer voordat we er weer af mogen de
duinen in. Hardlopen is nu echt strompelen geworden en ik ben blij dat de
laatste 3,5 kilometer over duinpaden voert. Het laatste obstakel is echter nog
een lange trap, een hoge duin op, maar dan is het echt een feit: geen geploeter
meer maar eindelijk weer vaste grond onder de voeten.
De groen-gele pijlen wijzen me terug naar de
finishplek van the Hague Roadrunners en na 4 uur en 25 minuten zit marathon nr.
152 er ook weer op. Het was een goede oefening in taaiheid en doorzetten en met zo’n
zwaar te belopen strand is de eindtijd van ondergeschikt belang. Ik ben niet
helemaal tot het gaatje gegaan want uiteindelijk is het maar training. Kortom,
het was weer een mooie loopdag en eens te meer heb ik gezien dat het strand
nooit hetzelfde is maar altijd weer voor verrassingen zorgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten