Gisteren liep ik alweer mijn 10de (ultra)marathon van dit toch nog niet zo oude jaar. Dat was in Almere op het rondje van Ben Mol die daar toch al heel wat voetstappen moet hebben neergezet. Ze kunnen daar wellicht één van de straten vernoemen naar hem: de Mollaan of Avenue de Ben, zou ik voorstellen.
Het was een warme week geweest en ook op deze zaterdag werden er temperaturen van rond de 21 graden voorspeld. Desondanks maakte ik dus met al mijn ervaring een enorme beginnersfout door te weinig voeding en vocht mee te nemen naar Almere.
Maar eerst een flashback naar een week eerder. Toen stond ik aan de start van de 60 km van Castricum, een loodzware tocht door de duinen in de omgeving van Egmond, Bergen en Schoorl. Het was leuk om Richard weer eens te spreken en kennis te maken met Eddy Bakker, met wie ik op FB vriend was geworden de avond ervoor. Fijn hoor, die virtuele, digitale vriendschappen maar het is toch leuker om tijdens een mooie loopwedstrijd, bij voorkeur georganiseerd door de onvolprezen Willem & Annemarie, met elkaar in gesprek te gaan. Sowieso was mijn insteek om in Castricum héél rustig te lopen en niets te forceren. Dus onderweg nam ik goed de tijd bij de drinkposten en had leuke gesprekken met Eddy (of Aede?), Margot en Els. Het was vooraf moeilijk geweest om me op te laden voor deze loop want 2 dagen van tevoren kreeg ik een mailtje van de organisator van de Ultratrail de st. Jacques waarin een streep gezet werd door deze loop :-( . Te weinig deelnemers was de reden en dus viel in één klap het Grote Trainingsdoel voor 2018 weg. Maar goed, toch maar gestart dus en gelukkig geen seconde spijt van gekregen. Het weer was een beetje somber; geen zon bij een graad of 10-12, maar de route was wonderschoon en ook echt loodzwaar. Heuvelop was het wandelen geblazen en het klimduin bij Schoorl is echt hoog en een kuitenbreker met al dat mulle zand. Bij kilometer 40 liep ik samen op met een in Nederland woonachtige Deen, Bo Andersen, en hij had de route in zijn Garmin horloge en meldde dus dat we het strand weer op moesten. Dat bleek dus fout maar daar kwamen we pas na een kilometer of 4 achter en toen zijn we maar doorgelopen naar de verzorgingspost in Egmond. Leuke bijkomstigheid was dat we onderweg een jongedame topless de zee in zagen gaan terwijl haar vriend bewonderend toekeek. Was het branie of bluf? Wij zullen het nooit te weten komen maar Bo merkte op: "the other runners will be green from jealousy when we will tell them this. :-)
Enfin, na de laatste verzorgingspost hobbelde ik gemoedelijk terug naar Castricum. Bo was er al vandoor, vlak voor de finish werd ik ingehaald door Linda (huh, die is toch veel sneller dan ik?) en het oude karkas kraakte en piepte wel wat maar ik had er toch maar weer bijna 60 km op zitten. Bijna, want mijn Garmin gaf 59,2 km aan. Na me te hebben afgemeld bij Annemarie heb ik toen de laatste 800 meter maar volgemaakt met rondjes op het parkeerterrein :-) En omdat ik toen toch bij mijn auto was heb ik me gelijk verkleed en ben naar huis gereden. Later zag ik dat ik dus ruim 2 kilometer te weinig heb gelopen in vergelijking met de "echte lopers" en inderdaad heel wat lopers heb "ingehaald" waar ik anders achter gefinisht zou zijn. Volgende keer maar niet meer naar zo'n eigenwijze Deen luisteren dus...
Hier is goed te zien welk lusje we gemist hebben...
Omdat het tempo laag was geweest verliep het herstel voorspoedig en had ik Ben toegezegd zijn Rotterdam marathonshirt te brengen (dat ik 2 weken eerder voor hem opgehaald omdat hij zelf in Turkije zat) en en passant meteen maar een marathon mee te pakken. Naast Ben waren er de usual suspects Gertie Theunissen, Hans Buis, Willem (volgende week zijn 1600ste marathon?) en good old Gijs die onlangs zijn 90.000ste wedstrijdkilometer aflegde. Indrukwekkende getallen maar zelf had ik 5 minuut 30 per kilometer in het vizier. De eerste 2 ronden liep ik zo lekker dat ik het stoutmoedige plan had opgevat om na 30 kilometer de laatste 12 km in een uur af te leggen. Alleen had ik geen rekening gehouden met de wetten van de marathon. De warmte ging me toch parten spelen en zoals eerder vermeld had ik de stomme fout gemaakt te weinig voeding te hebben meegenomen. De laatste ronde van 5,8 kilometer deed dus oprecht zeer. Het hele lijf protesteerde en met moeite waggelde ik naar de finish op de Jac.P.Thijsseplaats waar de Konikspaarden me een beetje meewarig aan stonden te kijken van achter het hek.
Ik kwam thuis en voelde me net een smartphone waar nog maar 4% in zat en de hele verdere zaterdag en zondagochtend was het een kwestie van herstellen en aanvullen. Maar het zit wel goed want net liep ik nog ruim 12 km en die gingen heerlijk, zonder een centje pijn.
Op naar volgende doelen dan maar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten