Nederlands streakrunners 

Klik op de link voor de lijst van de NL actieve Runstreak deelnemers (100 of meer dagen achter elkaar minimaal 1 mijl hardlopen)

#1331

 

Zondag 6 augustus 2023 – Delft. Parkeerterrein naast partycentrum “Onder Ons”. 

Iemand roept: Start! We zetten ons in beweging op het parkeerterrein. Een kleine 70 hard-en niet-zo hardlopers in alle soorten en maten; oud, jong, fanatiek, berustend, (bijna) versleten, volhardend en beginnend. Maar 1 ding bindt ons: de liefde voor het hardlopen. Anders zouden we hier op een regenachtige zondagochtend niet staan.

Na de start zit ik nog opgesloten tussen langzamere lopers maar al snel kan ik mijn eigen tempo aanhouden en haal Mirte in . “Niet te snel in het begin!” roep ik nog, maar ze zal zich er niet aan houden zal later blijken.

 

De duurloop van de vorige dag voel ik nog in mijn lijf, vooral in mijn hamstrings. Geen gekke dingen doen vandaag, houd ik mezelf voor. Niet forceren, niet pushen vandaag. Na een tijdje voel ik me prettig bij een ontspannen tempo waarvan ik denk dat het niet echt hard gaat. Onvermijdelijk kijk ik op mijn horloge en de huidige snelheid blijkt verrassend hoog te zijn, althans, naar mijn maatstaven. Meteen gaat er een knop om en besluit ik dan maar mezelf niet te sparen. Zo snel kan dat dus gaan; 1 blik op het horloge en je laat al je goede voornemens varen.

 

Na de aanlooproute loopt de weg naar boven en draaien we linksaf de Tramkade op en vervolgen we onze weg langs de Gaag, het kanaal tussen Schipluiden en Den Hoorn. Ik zie Bas een meter of 20 voor me lopen maar schat in dat hij sneller is vandaag dus doe geen moeite om hem bij te halen.

 

Het tempo voelt goed aan maar altijd is er die onzekerheid of het ook in de laatste kilometer vol te houden is. Ik bevind me in een soort cocon, een soort tunnel tijdens zo’n wedstrijdje. Alle muizenissen en beslommeringen van het dagelijkse leven vallen in die dikke 20 minuten van inspanning weg en er is alleen maar het geluid van je eigen voetstappen, je eigen gehijg en het opsouperen en verdelen van je energievoorraadje. Het is een staat van “zijn” die moeilijk uit te leggen is aan iemand die niet loopt maar ik weet zeker dat deelnemers aan wedstrijden dit zullen herkennen. Daarbij geldt wel: hoe hoger het tempo, dus hoe serieuzer je de wedstrijd neemt, hoe strakker die tunnelvisie. Op sommige dagen is het een heerlijke staat van “zijn” Vandaag is zo’n dag.

 

Na het keerpunt haal ik Bas langzaam bij. Nog steeds heb ik de intentie niet om hem in te halen maar hij zegt iets over benen die niet willen, dus ik ga hem voorbij en vervolg mijn weg in mijn eigen tempo. De kilometers, het zijn er niet veel vandaag, zeker in vergelijking met die heel erg lange wedstrijden die ik al eens liep, gaan makkelijk voorbij maar na 4 kilometer duiken we weer het park in en voel dat het zwaar begint te worden. Nu is het een kwestie van signalen negeren. Signalen van je benen, van je longen, die aangeven dat je niet zo moet overdrijven en naar een tandje lager moet schakelen. Er zit iemand vlak achter me, ene Roger zie ik later in de uitslagen, die me een soort van bij de les houdt. In de laatste 400 meter doet echt alles zeer en dan ga ik altijd een beetje geluiden maken. Roger praat ons allebei moed in. “Tis niet zo ver meer”. “Nog een bocht en dan zie je de finish”. Dat soort werk. Ik pers in de laatste 100 meter alles er uit en zie de klok bij de finish vervaarlijk snel naar de 22 minuten grens tikken. Een laatste sprintje maar ik red het niet en loop 22:03.

 

Na afloop ben ik heel tevreden. Maar dit smaakt natuurlijk naar meer. Volgende keer onder die 22 minutengrens! Volgens mij kan ik dat best. Het tragische van dit soort wedstrijdjes is dat het uitkijken naar de volgende editie al begint zodra je de finishlijn bent gepasseerd. Maar vandaag was erg leuk en de dag wordt alleen maar mooier als Mirte 3 minuten later op haar nieuwe hardloopschoenen een vet p.r. loopt op de 5 kilometer.

#1263

Om 07.00 uur wakker en ik kon mezelf overhalen om de loopkleren aan te trekken en het zelfde rondje weer te lopen. Echt een heel koude wind ineens, heel anders dan gisterenmiddag, maar zeker lekker wakker worden zo. Het was wel zonnig en onderweg 1 auto tegengekomen. Dat is heerlijk hier, die rust onderweg. De rododendrons staan in bloei (note to myself: nog een foto van maken!) en inmiddels is het half 10 en gaan we met de hele groep nog een wandeling in de buurt maken waarna we het weekend afsluiten met een pannenkoekensessie.

#1262

Weekend uit met vrienden, (ex-)hardloopvereniging Haasjerepje. In de Achterhoek waar het lekker rustig lopen is op kleine boerenweggetjes. Deze weekenden zitten altijd behoorlijk vol geplakt met activiteiten (wandelen, fietsen, kanoën etc) dus het is echt zoeken naar een gaatje in het rooster. Vanmiddag met 3 jonge leden van Haasjerepje een rondje gerend. Erg warm maar erg leuk. 

#1260

 5,2 km. Rondje in het zonnetje. Wat een heerlijk weer en het liep ook lekker. Ontspannen en redelijk soepel.

Niet vergeten onderweg stil te staan bij het wonder van de lente. Alles staat in bloei en met de zon erbij geeft het een enorm positieve boost aan je humeur.

De nieuwe auto zal later vandaag worden opgehaald. Elektrisch rijden vanaf vandaag, ben benieuwd hoe dat gaat bevallen.

 

 #1258

Weer het zelfde rondje. En weer een mooie podcast van Gijs Groenteman onderweg. Met Spinvis. Hij legde uit dat hij geworteld is in Nieuwegein en hoe hij als geboren Utrechtenaar vroeger in het demografische plan paste van een stadsarchitect. Kortom, alles is voorbestemd, ook als je het zelf nog niet door hebt. Ook weer herkenbaar. Op dit moment wachten we (al heel lang) op onze nieuwe auto en toen deze vorig jaar besteld was dacht ik al: ergens zijn de onderdelen van die auto al onderweg en ondergaan het hele assemblage proces en straks zitten we in het eindproduct wat nu nog uit allemaal losse delen bestaat op heel veel verschillende plaatsen. En als je die gedachte verder doortrekt; stel we kopen over 5 jaar de opvolger van die nieuwe auto, ook van díe auto zitten ergens al die grondstoffen en onderdelen op verschillende plekken in de wereld. Graapig idee. Kun je ook toepassen op b.v. voedsel of kleding.

Het lopen ging redelijk. Mooi fotoweer (lees zonlicht) vanavond. De avondvierdaagse van de gezamenlijke basisscholen was ook aan de gang.

 #1257

3,2 km (2 mijl). Het bekende rondje door het park. Geen zin om langer te lopen en voldoende beweging om de 10.000 stappen van vandaag weer vol te maken. Onderweg beluisterde ik een podcast van Gijs Groenteman, in gesprek met beeldend kunstenaar Rinus van der Velde. Deze kunstenaar heeft op dit moment een tentoonstelling in Voorlinden in Wassenaar. Interessante en herkenbare uitspraak ( even reproducerend in mijn eigen woorden): soms als ik een tekening of kunstwerk af heb is er heel even dat geluksgevoel dat het geslaagd is. Maar dat is dan ook zo weer vervlogen. Het lijkt heel erg op het proces van foto’s ontwikkelen, in een vloeistofbad. Heel even zie de vlaag van perfectie en op het moment dat je het ziet is het alweer vervlogen. Precies dat heb ik ook met mijn hardlopen. Ik noem het mijn zweefmoment. Alles klikt dan in elkaar en komt samen. Maar die momenten zijn zeldzaam. Vanavond zat het er in ieder geval niet bij inbegrepen helaas. Morgen weer een nieuwe kans :-)