Ik had eerst in mijn hoofd dit blogje te noemen: Trail is zeg maar echt (niet) mijn ding. Vrij naar het boek van Paulien Cornelisse. Maar dat zou achteraf een beetje te kort door de bocht zijn. Het is nu een paar dagen later en dan kun je de dingen weer de revue laten passeren en op een rijtje zetten en moet ik concluderen dat afgelopen zaterdag toch wel een heel mooie dag was en dat de beslissing om 50 kilometer te lopen en geen 75, een goede was.
“Trailfeestje”, “Fantastisch parcours”, “Geweldige organisatie”; dat zijn maar enkele van de vele superlatieven die om je oren vliegen wanneer je gaat googelen op “Sallandtrail”. De omgeving van de Sallandse heuvelrug ken ik wel enigszins omdat ik er 2 x met het Pieterpad doorheen kwam, 1 x wandelend, 1 x hardlopend en ook van een vakantieweekje, een aantal jaren geleden toen ik daar een aantal duurlopen heb gedaan. Ik wist dus wel dat het daar een mooie omgeving is maar bedacht steeds dat het eigenlijk geen mooi jaargetijde is, zo rond half maart. De lente staat immers nog voor de deur en de natuur ziet er grotendeels nog grauw en kleurloos uit. Maar in het kader van de voorbereiding paste deze wedstrijd wel mooi in de opbouw en dus schreef ik me begin januari onverschrokken in voor de 75 km.
Ik wil goed uitgerust aan de start staan dus slaap vrijdag op zaterdagnacht in een “Vrienden-op-de-Fiets-adres” in Nijverdal, op 3 kilometer van de start lokatie. Vrijdagavond ben ik moe van de werkweek en rij ’s avonds in de regen in 2 uur naar Nijverdal maar onderweg bedenk ik me dat dit altijd nog beter is dan 5 uur ’s ochtends op te staan en dan die 2 uur te moeten rijden. Je moet immers na de inspanning ook nog eens 2 uur naar huis rijden. Het blijkt een prima overnachtingsadresje en na een goede nachtrust en dito ontbijt ben ik er klaar voor en rij naar Zwembad “het Ravijn”, waar de eerste trailrunners al te signaleren zijn. Ik heb alle tijd om mijn startnummer op te spelden en maak een praatje met Gerben en Sameena die ik van Instagram ken en die ik echt zie als de “next generation” ultralopers want ze zijn beide zo’n 25 jaar jonger dan ik. Mooi om te zien hoe ze de loopsport omarmen en goede resultaten halen, want zeker Sameena is een echt talent en zal vandaag 2e worden bij de vrouwen op de 75 km.
Om 08:45 worden we uitgewuifd door Bertus, mr. Salland himself en gaan we de paden op, de lanen in. En gelijk valt op dat die paden hier goed te belopen zijn en ons door mooie stukken bos voeren. Ik hou goed mijn hartslag in de gaten en probeer onder de 140 slagen per minuut te blijven, dat lukt heel goed, behalve bij de stukken die omhoog gaan maar dat valt in de eerste 20 km nog wel mee. Na het eerste stuk Sallandse heuvelrug moeten we langs slootkanten een stuk overbruggen. Loopt niet heel erg lekker maar dat hoort erbij. De temperatuur is echt heel hoog in vergelijking met een week eerder. Als de zon ook nog een beetje doorbreekt is het 16ºC in de schaduw en een week geleden waren er nog tientallen schaatsers bezig op de sloten en vaarten waar we nu langs ploeteren. In een beschut stuk aan de bosrand zie ik nog hele plakkaten ijs liggen waar de stoom vanaf komt door deze grote temperatuurstijging. Dan komen we bij het gebied van de Lemeler-en Holterberg. Ik herken het nog van de Pieterpad route en wanneer we een bankje zien staan op een uitkijkpunt herinner ik me dat ik destijds een foto maakte van het plaatje met inscriptie. Ik kon me de naam “Inge” herinneren en ja, het klopt. Daarna raak ik in gesprek met Ernst Jan en Renske Vermeulen. Een stel dat samen al heel wat wedstrijden heeft gedaan en ik ben altijd weer verbaasd dat wanneer ik mijn naam noem zij gelijk weten te zeggen dat ik de Spartathlon heb gelopen.
Later kom ik ook Wilma en Erwin tegen en precies op dat punt begint mijn hartslag enorm op te lopen, tot 185 slagen per minuut. Ondanks dat de route hier best zwaar is met behoorlijk wat hoogtemeters vind ik het vreemd dat ik de hartslag niet lager krijg. Vanaf het 30 kilometer punt begin ik ook te twijfelen of ik er vandaag wel 75 moet lopen. Na 50 km moeten wij nog een “rondje” van 25 km maar je kan er ook voor kiezen om de handdoek in de ring te gooien. Heel verleidelijk allemaal natuurlijk als het zo zwaar gaat en zwaar wordt het zeker. Na 35 kilometer zijn mijn benen volgegoten met lood, zo lijkt het, en is het echt hobbelen in plaats van hardlopen geworden. De route leidt ons weer terug naar het eerste gebied en ik neem me voor om de laatste 10 kilometer af te wisselen: 1 km wandelen, 2 km “hardlopen”. Toch herpak ik me weer een beetje, mede doordat ik nu het vooruitzicht heb dat ik straks bij de finish ga stoppen en niet nog een paar uur door hoef te ploeteren. Tijdens het laatste uur herstelt mijn hartslag zich weer naar meer normale waarden. Ik kom dan ook niet echt kapot over de finish maar kan mezelf niet opladen om door te gaan. Mijn eindtijd is 5 uur en 38 minuten. Niet echt een tijd om trots op te zijn vind ik op dat moment maar nu ik een paar dagen later alles overzie is het zo slecht nog niet en moet ik de volgende tekst die op de website staat eigenlijk wel onderschrijven:
De SallandTrail is geen wedstrijd met winnaars en verliezers.
Geen podium en/of geldprijzen voor de snelste deelnemers.
Het gaat vooral om het beleven van de SallandTrail, niet om het resultaat.
Geen podium en/of geldprijzen voor de snelste deelnemers.
Het gaat vooral om het beleven van de SallandTrail, niet om het resultaat.
Dus al met al tevreden over deze mooie dag. De superlatieven blijken echt geen holle frasen te zijn: de route ís prachtig en de organisatie ís geweldig. Naast Limburgs zwaarste, die ik in 2011 als voorbereiding op de Spartathlon liep, vind ik dit eigenlijk wel de mooiste wedstrijd die ik tot nu toe in Nederland heb gelopen. Reden te meer dus om in 2019 de 75 kilometer weer op mijn lijstje te zetten, beter getraind aan de start te verschijnen en de héle 75 kilometer vol te maken. Dit jaar was ik er gewoon nog niet klaar voor.
