Pagina's

zaterdag 27 januari 2018

Self-transcendence



Self-transcendence. Best een moeilijk woord. Maar wat betekent het eigenlijk? Wikipedia zegt er het volgende over: Self-transcendence is a personality trait associated with experiencing spiritual ideas[1] such as considering oneself an integral part of the universe.[2] It is one of the "character" dimensions of personality assessed in Cloninger's Temperament and Character Inventory.[2] Self-transcendence is distinctive as the first trait concept of a spiritual nature to be incorporated into a major theory of personality.

Hmmm, best een ingewikkeld verhaal. Toch draait het tijdens de door Sri Chinmoy georganiseerde lopen precies daar om. Mijn eigen motto? Niet teveel nadenken en lekker lopen. Ter voorbereiding van de ultratrail de st. Jacques is dit weer een volgende bouwsteen. Het doel was ten eerste: Ontspannen lopen en  het direct daaropvolgende 2e doel was om onder de 4 uur te blijven. Vooraf tref ik een hoop bekenden. Esther, van wie ik wist dat ze er zou zijn (helaas vandaag als fotograaf en niet als deelnemer) en verder Henk, Lex, Frits, Jannet en Bram. Van laatstgenoemde krijg ik nog een boekje met een beschrijving van de te lopen route in Frankrijk. Mooi, dan kan ik alvast mijn huiswerk doen.


Maar eerst vandaag. De ronde die we lopen is hier en daar wat modderig, hier en daar een beetje vochtig (veel plassen) maar over het geheel goed te doen. een mooie afwisseling van verhard en onverhard. Ik wil proberen zo gelijkmatig mogelijk te lopen en dat lukt heel goed. Tot en met kilometer 31 probeer ik steeds een beetje in te houden en de hartslag niet al te hoog op te laten lopen. Daarna geef ik mezelf de opdracht om de laatste 11 km binnen een uur te lopen. Dat lukt heel goed en ik finish in 3:52, ruim binnen die 4 uur dus. Heel tevreden over het verloop van deze race praat ik nog even na met Henk en Esther. De benen hebben vandaag niet al teveel geleden en dat is mooi want morgen staat er alweer een halve marathon in Zoetermeer op het programma! 




zondag 21 januari 2018

Energie



Vanochtend naar Energie in Barendrecht gereden om mee te lopen met de 2e trainingsloop voor de Rotterdam marathon. Met Peter gekozen om weer in tempo groep 29 te lopen, rustig aan allebei onze kilomeromvang weer een beetje vergroten. Het was echt fantastisch weer: zonnetje, geen wind en een graad of 2. Sinds jaar en dag zijn de voorbereidingslopen prima georganiseerd en ook vandaag is er weer een grote opkomst. Iedere meter die we vandaag liepen ken ik onderhand wel maar dat maakt niet uit, het zijn altijd weer gezellige trainingen al kletsend onderweg tik je bijna ongemerkt toch weer een aardige afstand weg. Met de conditie gaat het de goede kant op want mijn hartslag blijft relatief laag en is goed constant. Wat dat aangaat ben ik blij dat ik met behulp van mijn nieuwe Garmin Forerunner 235 weer een goed beeld van mijn conditie krijg, zeker nu ik weer in een opbouwperiode zit.

Deze week heb ik verder vrij rustig aan gedaan. Aanstaande zaterdag weer een marathon,  in het Amsterdamse bos, en eens kijken of we volgende week weer eens een 100+ week aan kilometers kunnen draaien.



zaterdag 20 januari 2018

Super Marathon Master


Sinds kort mag ik de titel "Super Marathon Master" dragen. Klinkt niet gek toch? Het is een benaming voor mensen die de marathon van Rotterdam meer dan 10 x hebben uitgelopen. Eerlijk gezegd had ik geen idee hoe vaak ik "Rotterdam" precies gelopen had. Wel meer dan 10 x leek me, dus dat vulde ik ook in bij het inschrijven, eind vorig jaar. Drie weken geleden kreeg ik een mailtje van de organisatie. Of ik kon bewijzen dat ik meer dan 10 x was gefinisht op de Coolsingel. Tja, ik heb alle medailles nog wel liggen in een plastic zak, ergens op zolder. En de meest t-shirts kan ik ook nog wel vinden als ik erg goed ga zoeken. Maar finishcertificaten heb ik, op een enkele na, echt niet meer. Ik heb toen maar terug gemaild dat ik al mijn marathons registreer op de 100MCNL site. Na wat heen en weer gemail accepteerden ze dat en nu ben ik dus een heuse Marathon Master! Het bleek dat ik 17 x "Rotterdam" had gelopen en dat lijkt misschien best veel maar de echte die hards liepen 'm wel 32 keer, dus dan heb ik nog wel wat in te halen. Leuke bijkomstigheid is wel dat ik na de 20ste keer voor de rest van mijn leven gratis mag mee doen. Dát wil ik wel dus voor 2019 & 2020 hou ik alvast de 2e zondag van april bezet en daarna ga ik eens heerlijk genieten van al die gratis deelnames tot aan mijn tachtigste (?!) verjaardag....😉

Vandaag is het zaterdag en van oudsher reis ik dan naar de skiberg af om wat te ploeteren in de modder aldaar. Ook vanmiddag de trailschoenen weer aangetrokken en zoveel mogelijk geprobeerd "off-road" de kilometers weg te tikken. Grauw en grijs weer, een graad of vier, niet veel wind; voor mij ideaal skibergweer. Steeds neem ik me voor om zo zuinig mogelijk te lopen maar toch kom ik telkens weer best wel gesloopt thuis. Maakt niet uit. Ik weet uit ervaring maar al te goed dat deze trainingen goede bouwstenen zijn voor een topconditie. Die topconditie lijkt nu nog ver weg maar is vandaag toch weer 18 km dichterbij gekomen en ik voel dat er echt vooruitgang in zit. Lekker doorgaan dus en blijven genieten....

woensdag 17 januari 2018

Zevenentwintig



De tijd vliegt. Alweer 27 jaar geleden trouwden Marina en ik met elkaar en brak in Irak de eerste golfoorlog uit. We hebben het gevierd (de bruiloft, niet die oorlog) met een etentje in Berkel, samen met Mirte, en hebben nog wat herinneringen opgehaald met elkaar.

Er is ook nog gelopen. Een rondje bergse bos, 3 km rustig inlopen, daarna het voor mij zo bekende rondje bos wat sneller, 5 km met tijden van 4:50/km en daarna weer 3 km uitlopen naar huis. De marathon van zondag lijkt al redelijk verteerd hoewel ik na een km of 9 wel wat vermoeidere benen kreeg dan normaal tijdens zo'n training. Ik was een uurtje vroeger uit mijn werk dus kon het meeste nog in daglicht afwerken. Daglicht, ik snak er eigenlijk naar tijdens deze donkere maanden en zo'n loopje ervaar ik dan ook echt als een kadootje. De trainingen lopen eigenlijk best wel fijn. Ik voel me goed bij het opvoeren van de km omvang en ik hoop vurig dat de hielspoor mij met rust gaat laten tijdens de voorbereiding voor de ultratrail de st. Jacques.


Stukje strandmarathon van afgelopen zondag....

maandag 15 januari 2018

Strompelen door het zand










In December 2017 heb ik besloten dat 2018 weer eens een echt loopjaar moet worden.


Het hoofddoel is de ultratrail de st. Jacques, in Frankrijk. Een etappeloop van 12 dagen waarin er rond de 65km per dag wordt gelopen.

Voorwaar geen klein bier dus er zal hard getraind moeten worden!

Tijdens het eerste weekend van 2018 heb ik de marathon en ultrakalender op Ultraned goed doorgevlooid en kwam tot een lijstje met een aantal marathons en ultralopen met genoeg uitdagingen om naar de trail in Frankrijk toe te werken.


Zondag 14 januari staat de eerste marathonuitdaging op het menu, de "zwarte marathon" een  marathon met 34 kilometer strand van Scheveningen naar Noordwijk v.v. In 2016 liep ik ‘m ook en ik weet maar al te goed dat de conditie van het strand allesbepalend is voor de eindtijd en de zwaarte van deze loop.

Onderweg naar de startlocatie kom ik loopmaatje Peter tegen. Hij zal de eerste 4 kilometer meelopen, tot wij rechtsaf het strand opdraaien, de pier onderdoor en hij rechtsaf weer richting huis gaat.


Na deze aanloop gaat het dan echt beginnen. Het strand ziet er goed uit maar dat zegt nog niks. Het valt mij meteen op dat er wel veel wandelaars zijn. De weerberichten zagen er goed uit voor deze dag, zonnig en niet al teveel wind, dus dat heeft een hoop mensen doen besluiten om een lekker strandwandeling te maken. De eerste kilometers gaat het goed. Het strand is redelijk goed te belopen, het is een beetje zoeken maar steeds is er wel een stuk hard zand te vinden. Wel blijft het opletten voor de muien. Wanneer je constant langs de vloedlijn zou blijven lopen bestaat de kans dat je ineens ingesloten bent door het opkomende water en heb je de keus: of een paar 100 meter teruglopen (niet fijn), of natte voeten halen (nog minder fijn). Zoekend naar de beste stukken strand loop ik dus enigszins zigzaggend richting Katwijk en mijn Garmin hou ik goed in de gaten om zo stabiel mogelijk te lopen, zowel qua hartslag als qua tempo. Bij de Wassenaarse slag is er even tijd voor wat drinken en een banaan en na ongeveer 2 uur lopen bereik ik het keerpunt. Alleen is het daar een beetje vaag want dat is niet goed aangegeven en een andere loper vóór me vertelt me dat we weer terug kunnen, richting Scheveningen. Uiteindelijk staan we met 4 lopers even te overleggen wat te doen maar we besluiten maar terug te keren. Op mijn Garmin staan er inmiddels ruim 22 km dus qua afstand zou het ook wel moeten kloppen.

Tijdens de laatste kilometers richting keerpunt liep ik me nog een beetje te verheugen op de terugtocht. Er stond windkracht 2-3, niet zo heel veel, maar wel schuin tegen en die zouden we dus nu in de rug krijgen. En wie weet zou het strand nu beter te belopen zijn. Kwamen we daar even bedrogen uit! Het is inmiddels volop vloed geworden en na een kilometer of 2 kom ik al tot de conclusie dat alle plannetjes van soepel teruglopen en proberen het tempo van 5:40/km te handhaven, in de koelkast gezet kunnen worden of beter gezegd: gewoon vergeten. Onderweg terug bedenk ik me dat het lijkt alsof er 2 platen lood van 3 kg aan ieder been zijn geplakt en je zo de terugtocht moet aanvaarden. Het is wederom een lesje in nederigheid voor me en ik focus me alleen op de kleine stukjes strand voor me en probeer mijn pas zoveel mogelijk te verkleinen en niet op de tijd te letten. Af en toe krijg ik wel een km-melding van mijn Garmin door en zie dat de tijden soms oplopen tot rond de 7:00/km maar dat doet me niet zoveel. Na 30 kilometer gaan de wandelaars + honden ook steeds meer irriteren. De vermoeidheid gaat natuurlijk opspelen en je zou willen dat ze niet steeds zo in de weg zouden lopen. Ook daar moet je je natuurlijk niets van aantrekken. Blijven focussen op je eigen tred en iedere stap die je maakt ben je dichter bij je doel, daar gaat het om. Het zwaarste stuk strand is wel de laatste 2 kilometer voordat we er weer af mogen de duinen in. Hardlopen is nu echt strompelen geworden en ik ben blij dat de laatste 3,5 kilometer over duinpaden voert. Het laatste obstakel is echter nog een lange trap, een hoge duin op, maar dan is het echt een feit: geen geploeter meer maar eindelijk weer vaste grond onder de voeten.

De groen-gele pijlen wijzen me terug naar de finishplek van the Hague Roadrunners en na 4 uur en 25 minuten zit marathon nr. 152 er ook weer op. Het was een goede oefening in taaiheid en doorzetten en met zo’n zwaar te belopen strand is de eindtijd van ondergeschikt belang. Ik ben niet helemaal tot het gaatje gegaan want uiteindelijk is het maar training. Kortom, het was weer een mooie loopdag en eens te meer heb ik gezien dat het strand nooit hetzelfde is maar altijd weer voor verrassingen zorgt.