PieterROGpad 2018

Omdat de Ultratrail de st. Jacques werd afgelast besloot ik me in te schrijven voor de 2018 versie van het PieterROGpad. Organisator Sietze Houwen had dit jaar een tocht bedacht die voerde van Griethausen (D), langs de grens richting het noorden, naar Nieuwe Statenzijl, in noord-oost Groningen. Er wordt gelopen  op fietsknooppunten en de dagafstanden zijn rond de 42 km, al bleek dat in de praktijk meestal een stukje verder te zijn.

Etappe 1  Griethausen - Aalten
Vandaag starten we dus in Griethausen, bij de oude spoorbrug. voor mij is het vandaag bekend terrein want vorig jaar fietste ik hier ook al langs toen ik onderweg was naar de Heurne, waar we een weekje op de camping bij boer Johan stonden. Het is zwaar bewolkt maar het zal wel de hele dag (en ook de hele verdere week) droog blijven. Wel is het behoorlijk benauwd dus het is erg zweterig weer om te lopen. Er doen dit jaar 4 lopers mee: Jannet, die op haar weblog ook een mooi verslag heeft gemaakt, Willem, die met de camper is en met de Annemarie, wat voor ons een groot voordeel zal blijken en Albert, die ik hiervoor nog niet kende maar ondanks dat hij al 58 is, wel de snelste loper van ons 4 is.
Het lopen gaat prima, we vinden onze weg goed met behulp van de kaartjes die Sietze ons tijdens de briefing op de avond ervoor heeft gegeven. De meeste fietspaden herken ik nog wel van vorig jaar en we komen ook door Dinxperlo en lopen vlak langs de camping waar we vroeger met Mirte zo vaak geweest zijn. Ik finish samen met Jannet, we deden 5:10:35 over 47,85 km.

Etappe 2  Aalten - Groenlo
Vandaag een echte "Achterhoek-etappe". Mooie paadjes, rustige routes en weinig toeristen want het is nog echt vroeg in het seizoen. Opvallend is het dat we de hele dag door geen enkel dorp of stadje komen. De route is erg mooi, het lopen gaat misschien niet erg snel maar verder eigenlijk best wel goed al moet ik goed mezelf blijven verzorgen onderweg. Je bent dagelijks toch steeds 5-6 uur aan het lopen en als je niet tijdig genoeg eet en drinkt kan je dat het laatste uur enorm opbreken. Ik krijg bijna een soort hongerklop na een km of 35 maar kan het vandaag nog net op tijd afwenden door er een hoop cola, peperkoek en een gelletje in te gooien. Na een kilometer of 43 mis ik een knooppunt en kom ineens Jannet tegen vanaf links! Ik ga het extra lusje niet doen want vandaag worden er wat mij betreft al genoeg kilometers gelopen (in ieder geval ruim meer dan een marathon) en samen met Jannet komen we aan op de kleine camping in Groenlo. Ook Albert blijkt wat meer kilometers op de dagteller te hebben dus Jannet kon vol trots schrijven dat vrouwen nu eenmaal beter kunnen kaartlezen dan mannen, en ons daarmee goed pesten. Altijd gevaarlijk natuurlijk als er nog 5 loopdagen komen! Ik liep 6:01:54 over 53,24 kilometer.

Etappe 3  Groenlo - Losser
Een rare dag, althans wat de het eerste loopuur betreft. Ik voel me na de eerste kilometers zo lekker dat ik een beetje gas geef en zodoende Albert ook een beetje uitdaag. Het voelt erg lekker om na 2 dagen even een beetje tempo te maken en ik besluit om tot post 1 dit tempo vol te houden en daarna weer een beetje normaal te gaan doen want mijn huidige vorm zou het nooit toelaten om ook maar 1 etappe in een tempo van 5:20 - 5:30 per km te lopen. Bij de laatste post van de dag blijk ik verkeerd gelopen te zijn en een stukje buitenwijk van Enschede te hebben meegepikt. In de verte zie ik Jannet, die wél uit de goede richting komt en om het compleet te maken komen we een paar 100 meter verder Albert tegen vanuit wéér een andere richting. We hoeven niet zo ver meer dus lopen gedrieën naar een station in de buurt van Enschede waar we worden opgepikt en met de auto naar de camping gebracht.
Ik liep 5:19:05 over 49,00 kilometer.

Etappe 4  Losser - Lattrop
Vandaag weer een echte grensloop. Het grootste gedeelte door Nederland, maar ook stukjes Duitsland. Het is best wel opletten in Duitsland want daar hebben ze andere markeringen verzonnen voor de fietsknooppunten of de bordjes ontbreken gewoon. Maar vandaag is de route makkelijk te volgen tot we bij Nordhorn (D) komen; daar ben ik echt even de kluts kwijt en loop ik totaal de verkeerde richting op. Gelukkig herstel ik dat aan de hand van het kaartje en de dag zou mooi besloten worden als ik niet de camping  na 46 km straal voorbij gelopen zou zijn. Inmiddels is de zon ook uitbundig gaan schijnen dus eenmaal op de camping aangekomen smaakt het "aankomstbiertje" des te lekkerder. Jannet liep bij Nordhorn juist de andere richting op en maakte zodoende wel wat extra (Duitse) kilometers. Tja, dat krijg je ervan.... ;-)
Ik liep 5:10:18 over 48,25 kilometer

Etappe 5  Lattrop - Zwartemeer
Er staan wel 32 Duitse kilometers op het menu vandaag. We maken een soort doorsteek op de inham die je op de landkaart van de Nederlandse kaart kan zien. Een beetje zorgwekkend wel, gezien de slechte ervaringen met markeringen van de fietsroutes in Duitsland. Ik neem na een paar kilometer wat foto's en Jannet en ik lopen de hele dag verder met elkaar op. Als er dan verdwaald gaat worden, dan gelijk maar door door de helft van alle deelnemers! Het is de eerste echt warme dag dus dat betekent veel drinken en wederom jezelf goed verzorgen. De 2e drinkpost van Sietze en Martha is eigenlijk wat te ver weg en wat grappig dat je even helemaal blij kunt worden van het bijvullen van je camelbak met koel helder water bij een Duitse boerderij. Eenmaal weer in Nederland is het wel even zoeken in wereldstad Schoonebeek waar we worden getrakteerd op een rondje COOP, lees: de fietsknooppunten volgend een zinloos rondje door het centrum makend want er is dus echt niets te zien/te doen in dat gat. Enfin, het zwaarste stuk van de loop, wat mij betreft dan, moet dan nog komen. We moeten om bij de camping in Zwartemeer te komen nog een stuk door het Bargerveen lopen. Het eerste gedeelte is het nog schelpenpad maar dan volgt nog een stuk waar een fietspad wordt aangelegd as we speak/run, en dus worden we gedwongen om na 50 km door het mulle zand te ploegen. Maar goed, het biertje smaakt iedere keer beter en de camping waar we terechtkomen is erg knus en leuk. Annemarie van Willem kookt inmiddels dagelijks een heerlijke maaltijd voor de hele crew en afgezien van dat dat erg lekker is het bovendien ook erg gezellig om met elkaar op de camping te eten en niet steeds weer naar een restaurant op zoek te hoeven zoeken.
Ik liep 54,49 km in 6:15:18

Etappe 6  Zwartemeer - Ter Apel
De warme dag waarvan je wist dat hij ging komen... Ik keek de hele week al op weeronline wat de voorspellingen waren en donderdag stond er 30 graden op het menu. Niet echt mijn favoriete loopweer maar vooruit, we zijn al even bezig dus niet zeuren, goed eten en vooral drinken en je tempo naar beneden aanpassen. Het lopen gaat gelukkig ook best goed ondanks de hitte. De route is wat mij betreft niet de mooiste tot nu toe want Drenthe vind ik altijd een beetje saai, maar aan de andere kant is het makkelijk om de weg vandaag te vinden en ik ervaar de rust als een weldaad. Na een kilometer of 45 heb ik ineens geen zin meer. De hitte eist dus toch zijn tol en ik besluit een stuk te gaan wandelen. Dat had ik vast tot Ter Apel blijven doen als Jannet me niet plotseling voorbij was gedribbeld en me maant ook weer wat tempo te maken. Dat was dus wat ik net even nodig had en de laatste km's zijn de snelste van de dag! Zo zie je maar dat een dipje vaak ook tussen je oren zit :-).
Ik liep 49,66 km in 5:34:34

Etappe 7  Ter Apel - Nieuwe Statenzijl
Au! Mijn rechtervoet is gisterenavond alarmerend dik geworden en ik heb last van mijn rechter achillespees. Mijn verstand gebruiken zou nu betekenen stoppen en de boel laten herstellen. Maar ja. Ik hoef nog "maar" 44 km en dan is dit mooie klusje geklaard. Etappe 7 zal ik dus lopen op pijnstillers en in een echte ultra-shuffle. Dus geen snelle starts, geen eindsprints en vooral ook niet verdwalen vandaag. Met het niet verdwalen zit het wel goed. De route is echt eenvoudig te volgen en ik vind dit echt een fascinerende uithoek van Nederland. We passeren enorme boerderijen en lopen door zeeën van graanvelden. Het is een gebied waar je normaliter niet snel komt want er is hier gewoon weinig anders dan graan, kaarsrechte wegen, kanalen en af en toe een klein dorpje. Het loopt niet echt lekker en ik heb een stuk of 8 aspirines nodig om de pijn te verzachten. Maar uiteindelijk lukt het allemaal wel en kom ik ook aan op het dijkje bij de Dollard in Nieuwe Statenzijl. Heel de route had ik me voorgesteld dat Nieuwe Statenzijl een dorpje zou zijn maar er blijkt welgeteld 1 huis te staan en een sluizencomplex met uitzicht op de VW fabrieken in Eemshaven (D). Willem komt even later ook al wandelend aan en we zijn alle vier blij en best een beetje trots dat het allemaal zo goed is verlopen en gelopen. 
Ik loop vandaag 44,75 km in 5:12:52

Conclusie: dit was echt een geweldige week. Prachtig gelopen door Nederland met heel leuk gezelschap. Willem en Jannet kende ik al, en heb ik deze week nog wat beter leren kennen en Albert is gewoon een heel goede loper en prettig persoon en ik hoop voor hem dat zijn Spartathlon droom ook nog een keertje uitkomt.
In 2006 liep ik met Sietze al een keer het Pieterpad en deze week bracht weer veel herinneringen terug aan die mooie week.
Lopen is geen sport maar een manier van reizen, aldus Jan Knippenberg. Die woorden blijken tijdens zo'n mooie week een waarheid als een (Achterhoekse) koe!

Castricum en Wie is de Mol?

Gisteren liep ik alweer mijn 10de (ultra)marathon van dit toch nog niet zo oude jaar. Dat was in Almere op het rondje van Ben Mol die daar toch al heel wat voetstappen moet hebben neergezet. Ze kunnen daar wellicht één van de straten vernoemen naar hem: de Mollaan of Avenue de Ben, zou ik voorstellen.
Het was een warme week geweest en ook op deze zaterdag werden er temperaturen van rond de 21 graden voorspeld. Desondanks maakte ik dus met al mijn ervaring een enorme beginnersfout door te weinig voeding en vocht mee te nemen naar Almere.

Maar eerst een flashback naar een week eerder. Toen stond ik aan de start van de 60 km van Castricum, een loodzware tocht door de duinen in de omgeving van Egmond, Bergen en Schoorl. Het was leuk om Richard weer eens te spreken en kennis te maken met Eddy Bakker, met wie ik op FB vriend was geworden de avond ervoor. Fijn hoor, die virtuele, digitale vriendschappen maar het is toch leuker om tijdens een mooie loopwedstrijd, bij voorkeur georganiseerd door de onvolprezen Willem & Annemarie, met elkaar in gesprek te gaan. Sowieso was mijn insteek om in Castricum héél rustig te lopen en niets te forceren. Dus onderweg nam ik goed de tijd bij de drinkposten en had leuke gesprekken met Eddy (of Aede?), Margot en Els. Het was vooraf moeilijk geweest om me op te laden voor deze loop want 2 dagen van tevoren kreeg ik een mailtje van de organisator van de Ultratrail de st. Jacques waarin een streep gezet werd door deze loop :-( . Te weinig deelnemers was de reden en dus viel in één klap het Grote Trainingsdoel voor 2018 weg. Maar goed, toch maar gestart dus en gelukkig geen seconde spijt van gekregen. Het weer was een beetje somber; geen zon bij een graad of 10-12, maar de route was wonderschoon en ook echt loodzwaar. Heuvelop was het wandelen geblazen en het klimduin bij Schoorl is echt hoog en een kuitenbreker met al dat mulle zand. Bij kilometer 40 liep ik samen op met een in Nederland woonachtige Deen, Bo Andersen, en hij had de route in zijn Garmin horloge en meldde dus dat we het strand weer op moesten. Dat bleek dus fout maar daar kwamen we pas na een kilometer of 4 achter en toen zijn we maar doorgelopen naar de verzorgingspost in Egmond. Leuke bijkomstigheid was dat we onderweg een jongedame topless de zee in zagen gaan terwijl haar vriend bewonderend toekeek. Was het branie of bluf? Wij zullen het nooit te weten komen maar Bo merkte op: "the other runners will be green from jealousy when we will tell them this. :-)

Enfin, na de laatste verzorgingspost hobbelde ik gemoedelijk terug naar Castricum. Bo was er al vandoor, vlak voor de finish werd ik ingehaald door Linda (huh, die is toch veel sneller dan ik?) en het oude karkas kraakte en piepte wel wat maar ik had er toch maar weer bijna 60 km op zitten. Bijna, want mijn Garmin gaf 59,2 km aan. Na me te hebben afgemeld bij Annemarie heb ik toen de laatste 800 meter maar volgemaakt met rondjes op het parkeerterrein :-) En omdat ik toen toch bij mijn auto was heb ik me gelijk verkleed en ben naar huis gereden. Later zag ik dat ik dus ruim 2 kilometer te weinig heb gelopen in vergelijking met de "echte lopers" en inderdaad heel wat lopers heb "ingehaald" waar ik anders achter gefinisht zou zijn. Volgende keer maar niet meer naar zo'n eigenwijze Deen luisteren dus...

  

Hier is goed te zien welk lusje we gemist hebben...

Omdat het tempo laag was geweest verliep het herstel voorspoedig en had ik Ben toegezegd zijn Rotterdam marathonshirt te brengen (dat ik 2 weken eerder voor hem opgehaald omdat hij zelf in Turkije zat) en en passant meteen maar een marathon mee te pakken. Naast Ben waren er de usual suspects Gertie Theunissen, Hans Buis, Willem (volgende week zijn 1600ste marathon?) en good old Gijs die onlangs zijn 90.000ste wedstrijdkilometer aflegde. Indrukwekkende getallen maar zelf had ik 5 minuut 30 per kilometer in het vizier. De eerste 2 ronden liep ik zo lekker dat ik het stoutmoedige plan had opgevat om na 30 kilometer de laatste 12 km in een uur af te leggen. Alleen had ik geen rekening gehouden met de wetten van de marathon. De warmte ging me toch parten spelen en zoals eerder vermeld had ik de stomme fout gemaakt te weinig voeding te hebben meegenomen. De laatste ronde van 5,8 kilometer deed dus oprecht zeer. Het hele lijf protesteerde en met moeite waggelde ik naar de finish op de Jac.P.Thijsseplaats waar de Konikspaarden me een beetje meewarig aan stonden te kijken van achter het hek.
Ik kwam thuis en voelde me net een smartphone waar nog maar 4% in zat en de hele verdere zaterdag en zondagochtend was het een kwestie van herstellen en aanvullen. Maar het zit wel goed want net liep ik nog ruim 12 km en die gingen heerlijk, zonder een centje pijn.
Op naar volgende doelen dan maar!

Rotterdam Marathon 2018

De marathon van Rotterdam. Als ze dan de ronde van Vlaanderen "de Ronde" noemen of  "de hoogmis van het wielrennen" dan mogen ze deze marathon wat mij betreft "de Marathon" noemen of "de hoogmis van het hardlopen".


In Rotterdam hebben ze hun zaakjes goed voor elkaar. Een snel parcours, waar in het verleden zelfs nog wereldrecords gelopen werden, de laatste high tech snufjes op marathon gebied met apps en persoonlijke video boodschappen onderweg en een geweldig publiek wat voor een sfeer zorgt die je nergens anders ziet tijdens een marathon.


Eén ding hebben ze in de havenstad echter niet onder controle en dat zijn de weersomstandigheden. Of de duvel ermee speelt valt de eerste warme lentedag zo'n beetje altijd op dezelfde datum als de marathon van Rotterdam. Ook dit jaar beloofde weer-online vooraf een warm weekend met veel zonneschijn en dat is volledig uitgekomen.


Dit jaar zou ik 'm voor het eerst lopen als "marathon super master" en zaterdagmiddag na het ophalen van mijn startnummer in het WTC gebouw heb ik gebruikt gemaakt van de pastaparty bon. Als echte Hollander laat je dus een gratis maaltijd niet aan je neus voorbij gaan :-) . Hans van Klaveren, Peter van Dartelen en nog een paar Energie atleten waren daar al aan het stapelen dus schoof ik aan bij hen en heb even 2 borden vega-pasta naar binnen gestampt; met de brandstof zou het wel goedkomen tijdens deze editie.


Op zondagmorgen fiets ik naar grand café Engels waar we een eigen ruimte hebben met de andere Koppert lopers omdat Koppert het project Feet over Wheels sponsort. Ik tref daar collega's Gertjan en Martin aan die vandaag respectievelijk onder de 4 uur en 3:30 willen lopen. Zelf wil ik deze marathon vooral zien als een trainingsloop; niet teveel forceren en vooral genieten van de sfeer onderweg. Om half tien lopen we naar de Schiedamse dijk waar dit jaar de start plaatsvindt. Niet op de Coolsingel dit keer. Dat heeft te maken met de renovatie van de Coolsingel waar ze op de maandag ná de marathon meteen mee gaan beginnen. Gek genoeg is de finish wel weer op de Coolsingel en dat vind ik zelf wel prima want dat is de mooiste finishstraat van de hele wereld, nou ja bijna dan, want die straat in Sparta richting het beeld van Leonidas is nog een stukkie mooier natuurlijk.


Bijna 10 uur, Lee Towers doet zijn ding weer, startwave 1 gaat er in volle sprint vandoor en 7 minuten later mogen wij van startwave 2 de Erasmusbrug ophuppelen. Meteen nadat we de brug over zijn merk ik hoe warm het is vandaag. Door alle mensen langs de kant en de flow waarin je met al die duizenden lopers terechtkomt ben je geneigd om meteen een te snel tempo aan te houden maar ik probeer verstandig te zijn en weet nu al dat het rondje Kralingse bos vandaag weer een slagveld zal gaan worden met deze warmte, die we met z'n allen nog niet gewend zijn.


De grote ronde op Zuid ken ik na 17 keer wel en dit gedeelte is eigenlijk het minste stuk van de marathon met hier en daar lange gedeeltes zonder publiek. Wel zijn er veel bandjes, drumgroepen en andere muzikanten (popkoren, saxofoongroepen etc.) en dat geeft wel wat leuke afleiding. Na 26 kilometer gaat het weer omhoog, de Erasmusbrug op en iedere keer lijkt het of ze dat ding 20 meter hoger hebben gemaakt als je er voor de 2e keer overheen moet. Dan gaan we richting het Kralingse bos, door Crooswijk en qua publiek en sfeer is dat voor mij altijd wel het mooiste stukje Rotterdam. Ik merk na 30 kilometer echter wel dat de benen zwaarder worden en probeer het tempo wat te laten zakken. Ik wil eigenlijk vandaag zo weinig mogelijk forceren maar bij km 34 staat collega Egbert langs de kant en hij ziet aan mijn manier van lopen dat het zwaar gaat. En dat geef ik dan ook ruiterlijk toe. Gelukkig is de verzorging onderweg perfect. Steeds wanneer je denkt aan water of sponzen komt er wel weer een verzorgingspost in beeld en drinken en koelen is vandaag echt nodig want de temperatuur is inmiddels opgelopen tot een graad of 20. Op zich niet heel warm maar nog maar een paar weken geleden hadden we nog Siberische koufronten die zorgden voor gevoelstemperaturen van zo'n 30 graden lager dus een beetje warmte en zon zijn we gewoon nog niet aan gewend.


Van kilometer 35 tot 40 is het een beetje krabbelen en hobbelen maar in de laatste 2 km herpak ik me een beetje want ik wil wel onder die 4 uur blijven. Dat lukt goed met 3:55 als eindtijd en zo zit (ultra)marathon nummer 159 er ook weer op.


Conclusie van deze editie: het was ouderwets genieten van de sfeer onderweg maar over mijn eigen lopen ben ik achteraf iets minder te spreken. Ik had beter gewoon die tijd los kunnen laten en voor wat soepeler uitlopen moeten kiezen. Ruim een week eerder liep ik Diever een dik kwartier sneller met eigenlijk veel minder moeite. Maar toen was het 10 graden, dat is wel een groot verschil. Het bewijst des te meer hoe afhankelijk je prestatie is van de omstandigheden.

Liever naar Diever

De Drents-Friese Wold marathon. wat heb ik daar goede herinneringen aan! In de periode dat
ik écht veel marathons liep, een jaar of 15 geleden ging ik vaak wel meerdere keren per jaar naar Diever om er een van de marathons te lopen. Op de een of andere manier liep ik er bijna altijd goede tijden en genoot sowieso van de mooie omgeving op de grens van Drenthe en Friesland. In 2004, trainend voor mijn eerste 100 km wedstrijd in Denemarken, liep ik de deze zelfde marathon terwijl ik in een goede vorm stak. Die goede vorm werd bevestigd door een snelle halve marathon van Oud Beijerland naar Barendrecht in 1:23. Bij wijze van experiment besloot ik toen last minute de DWF marathon in te lassen om te kijken of ik wellicht de magische grens van 3 uur op een marathon kon slechten. Dat lukte wonderwel (2:59:13) en sindsdien kan deze marathon natuurlijk niet meer stuk bij mij.


Terug naar 2018. Halverwege maart merkte ik dat mijn lijf een beetje overtraind raakte dus besloot ik 2 weken voor Diever wat rustiger aan te doen. Dan zou ik in ieder geval uitgerust aan de start staan in Diever en mijn plan om er een "vlotte" marathon van te maken, door kunnen zetten. Dan is het alweer zaterdagmorgen 31 maart. De 2 uur rijden ernaar toe is een noodzakelijk kwaad, maar dat heb ik er graag voor over. Of het moet vandaag een onvervalst debacle worden, maar daar ga ik vooralsnog niet van uit. eenmaal aangekomen herken ik meteen weer het ontspannen sfeertje van al die jaren terug en ik heb tijd genoeg om me nog even goed voor te bereiden. Het is heerlijk loopweer, de zon schijnt bij een graad of 10. Vooraf zie ik Adrie en Gerry weer eens en verder maak ik een praatje met een debutante. Ik ben ontspannen en heb er zin in!


We worden weggeschoten om 12:15 en alvorens we het "Wold" induiken, lopen we eerst 2 ere(?)rondjes door het dorp. Ik wil vandaag geen minuten laten liggen in de beginfase van deze marathon dus start redelijk vlot voor mijn doen maar wel ontspannen. De eerste kilometers gaan rond de 5 min/km, wel iets té snel dus ik laat het tempo wat vieren en na 10 kilometer ligt het gemiddelde tempo op 5:08/km en dat kan ik aanhouden t/m kilometer 35.


De route komt na al die jaren weer bekend voor; langs de vennetjes, over de betonnen fietspaden en door smalle ongelijke bospaadjes. Het valt me op dat er hier en daar best lastige stukjes in zitten, beetje trailachtig, en ook gaat het best op en neer af en toe (Garmin zegt dat er 136 hoogtemeters in die parcours zitten maar dat vind ik dan wel weer erg veel). Het lopen gaat erg goed. Ik zit lekker in mijn running mojo en kan het tempo goed volhouden. Wel loopt de hartslag van tijd tot tijd te hoog op maar dat stabiliseert steeds weer. Vooraf had ik ten doel gesteld om te proberen in 5:15/km te lopen en sneller zou altijd beter zijn natuurlijk! Zoals gezegd hou ik t/m kilometer 35 een veel beter gemiddelde aan maar in de laatste 7 kilometer is de tube toch wel aardig leeg geknepen en wordt het knokken geblazen. Ook het laatste stuk zijn geen geëffende gladgestreken paden voor ons neergelegd en ik verwonder me met terugwerkende kracht dat ik in 2004 zo sterk was om hier onder de 3 uur te lopen.


Ik finish in 3:38:42. meer zat er niet in maar ben echt heel tevreden met deze tijd. Na afloop praat ik wat met andere finishers, drink en eet wat en snel weer terug naar Bergschenhoek. Het was onvervalst genieten in Diever en sinds ik vorig jaar oktober weer aan mijn zoveelste loopleven begonnen ben was dit toch wel de fijnste wedstrijd van allemaal tot nu toe.

Sallandtrail

Ik had eerst in mijn hoofd dit blogje te noemen: Trail is zeg maar echt (niet) mijn ding. Vrij naar het boek van Paulien Cornelisse. Maar dat zou achteraf een beetje te kort door de bocht zijn. Het is nu een paar dagen later en dan kun je de dingen weer de revue laten passeren en op een rijtje zetten en moet ik concluderen dat afgelopen zaterdag toch wel een heel mooie dag was en dat de beslissing om 50 kilometer te lopen en geen 75, een goede was.

“Trailfeestje”, “Fantastisch parcours”, “Geweldige organisatie”; dat zijn maar enkele van de vele superlatieven die om je oren vliegen wanneer je gaat googelen op “Sallandtrail”. De omgeving van de Sallandse heuvelrug ken ik wel enigszins omdat ik er 2 x met het Pieterpad doorheen kwam, 1 x wandelend, 1 x hardlopend en ook van een vakantieweekje, een aantal jaren geleden toen ik daar een aantal duurlopen heb gedaan. Ik wist dus wel dat het daar een mooie omgeving is maar bedacht steeds dat het eigenlijk geen mooi jaargetijde is, zo rond half maart. De lente staat immers nog voor de deur en de natuur ziet er grotendeels nog grauw en kleurloos uit. Maar in het kader van de voorbereiding paste deze wedstrijd wel mooi in de opbouw en dus schreef ik me begin januari onverschrokken in voor de 75 km.

Ik wil goed uitgerust aan de start staan dus slaap vrijdag op zaterdagnacht in een “Vrienden-op-de-Fiets-adres” in Nijverdal, op 3 kilometer van de start lokatie. Vrijdagavond ben ik moe van de werkweek en rij ’s avonds in de regen in 2 uur naar Nijverdal maar onderweg bedenk ik me dat dit altijd nog beter is dan 5 uur ’s ochtends op te staan en dan die 2 uur te moeten rijden. Je moet immers na de inspanning ook nog eens 2 uur naar huis rijden. Het blijkt een prima overnachtingsadresje en na een goede nachtrust en dito ontbijt ben ik er klaar voor en rij naar Zwembad “het Ravijn”, waar de eerste trailrunners al te signaleren zijn. Ik heb alle tijd om mijn startnummer op te spelden en maak een praatje met Gerben en Sameena die ik van Instagram ken en die ik echt zie als de “next generation” ultralopers want ze zijn beide zo’n 25 jaar jonger dan ik. Mooi om te zien hoe ze de loopsport omarmen en goede resultaten halen, want zeker Sameena is een echt talent en zal vandaag 2^e worden bij de vrouwen op de 75 km.

Om 08:45 worden we uitgewuifd door Bertus, mr. Salland himself en gaan we de paden op, de lanen in. En gelijk valt op dat die paden hier goed te belopen zijn en ons door mooie stukken bos voeren. Ik hou goed mijn hartslag in de gaten en probeer onder de 140 slagen per minuut te blijven, dat lukt heel goed, behalve bij de stukken die omhoog gaan maar dat valt in de eerste 20 km nog wel mee.  Na het eerste stuk Sallandse heuvelrug moeten we langs slootkanten een stuk overbruggen. Loopt niet heel erg lekker maar dat hoort erbij. De temperatuur is echt heel hoog in vergelijking met een week eerder. Als de zon ook nog een beetje doorbreekt is het 16ºC in de schaduw en een week geleden waren er nog tientallen schaatsers bezig op de sloten en vaarten waar we nu langs ploeteren. In een beschut stuk aan de bosrand zie ik nog hele plakkaten ijs liggen waar de stoom vanaf komt door deze grote temperatuurstijging. Dan komen we bij het gebied van de Lemeler-en Holterberg. Ik herken het nog van de Pieterpad route en wanneer we een bankje zien staan op een uitkijkpunt herinner ik me dat ik destijds een foto maakte van het plaatje met inscriptie. Ik kon me de naam “Inge” herinneren en ja, het klopt. Daarna raak ik in gesprek met Ernst Jan en Renske Vermeulen. Een stel dat samen al heel wat wedstrijden heeft gedaan en ik ben altijd weer verbaasd dat wanneer ik mijn naam noem zij gelijk weten te zeggen dat ik de Spartathlon heb gelopen.

Later kom ik ook Wilma en Erwin tegen en precies op dat punt begint mijn hartslag enorm op te lopen, tot 185 slagen per minuut. Ondanks dat de route hier best zwaar is met behoorlijk wat hoogtemeters vind ik het vreemd dat ik de hartslag niet lager krijg. Vanaf het 30 kilometer punt begin ik ook te twijfelen of ik er vandaag wel 75 moet lopen. Na 50 km moeten wij nog een “rondje” van 25 km maar je kan er ook voor kiezen om de handdoek in de ring te gooien. Heel verleidelijk allemaal natuurlijk als het zo zwaar gaat en zwaar wordt het zeker. Na 35 kilometer zijn mijn benen volgegoten met lood, zo lijkt het, en is het echt hobbelen in plaats van hardlopen geworden. De route leidt ons weer terug naar het eerste gebied en ik neem me voor om de laatste 10 kilometer af te wisselen: 1 km wandelen, 2 km “hardlopen”. Toch herpak ik me weer een beetje, mede doordat ik nu het vooruitzicht heb dat ik straks bij de finish ga stoppen en niet nog een paar uur door hoef te ploeteren. Tijdens het laatste uur herstelt mijn hartslag zich weer naar meer normale waarden. Ik kom dan ook niet echt kapot over de finish maar kan mezelf niet opladen om door te gaan. Mijn eindtijd is 5 uur en 38 minuten. Niet echt een tijd om trots op te zijn vind ik op dat moment maar nu ik een paar dagen later alles overzie is het zo slecht nog niet en moet ik de volgende tekst die op de website staat eigenlijk wel onderschrijven:

De SallandTrail is geen wedstrijd met winnaars en verliezers.
Geen podium en/of geldprijzen voor de snelste deelnemers.
Het gaat vooral om het beleven van de SallandTrail, niet om het resultaat.

Dus al met al tevreden over deze mooie dag. De superlatieven blijken echt geen holle frasen te zijn: de route ís prachtig en de organisatie ís geweldig. Naast Limburgs zwaarste, die ik in 2011 als voorbereiding op de Spartathlon liep, vind ik dit eigenlijk wel de mooiste wedstrijd die ik tot nu toe in Nederland heb gelopen. Reden te meer dus om in 2019 de 75 kilometer weer op mijn lijstje te zetten, beter getraind aan de start te verschijnen en de héle 75 kilometer vol te maken. Dit jaar was ik er gewoon nog niet klaar voor.

Alweer in Almere

Eigenlijk was de planning om zondag de 5^e trainingsloop voor de 010-marathon mee te lopen bij CAV Energie in Barendrecht. Er stonden 32 kilometers op het menu daar. Maar een mailtje van Ben Mol gooide roet in het eten, of liever gezegd, zorgde ervoor dat de koers werd gewijzigd. De 10e mollenmarathon van vrijdag was namelijk verplaatst naar zondag vanwege kans op sneeuw, ijzel en andere ellende. Ik redeneerde bij mezelf: waarom zou ik niet wat vroeger mijn bed uit gaan op zondagochtend een half uurtje verder doorrijden, en 10 kilometer langer doorlopen. Dan kon ik weer een marathon bijschrijven op mijn lijst en het rondje beviel me vorige keer sowieso wel.

Dit keer wat vroeger van huis gegaan want vorige keer kwam ik pas om 5 voor half negen aanrijden en moest ik me wel erg haasten om klaar voor de start te staan. Eenmaal weer aangekomen op de Jac.P.Thijsse plaats is het redelijk druk voor een vroege zondagochtend. Er zijn een aantal bussen die de Konikspaarden komen bijvoeren van de Oostvaarderplassen. Aan het einde van de winter hebben ze te weinig eten omdat de beschikbare ruimte een beetje overbevolkt is en het beschikbare voedsel niet voorhanden want alles is nog kaal en dor. Hele actiegroeperingen houden zich hiermee bezig en maandag lees ik in de krant dat er elders een demonstratie is waar wel 1000 mensen op af komen.

Gelukkig niet op de Jac.P.Thijsseplaats want daar passen maar 8 auto’s plus het verzorgingstafeltje van Ben. Vandaag lopen verder mee: Lies, de vrouw van Ben, Gertie Theunissen, die ik nog ken van de Silvestermarathon in Meerssen, Hans Buis en Willem Mütze, de absolute recordhouder in Nederland als het om aantal gelopen (ultra)marathons gaat. Na het zelfontspannende fotomoment gaan we al vroeg van start, mede door mij omdat ik na de marathon weer snel naar Rotterdam moet om de wedstrijd Sparta - ADO Den Haag bij te wonen. In het begin loop ik heel even op met Gertie, maar die vindt al gauw dat mijn tempo te hoog is dus doe ik vandaag mijn eigen ding op het rondje van een kleine 6 km. De eerste 20 kilometer heb ik last van mijn maag en darmen. Desondanks gaat het lopen wel goed maar na 21 kilometer ga ik toch even snel uit de broek achter een stapel boomstammen en dat lucht niet alleen op maar ik ben verder ook alle maagproblemen kwijt.

Ik loop behoorlijk gefocust op mijn tempo van 5:27/km vandaag en na een kilometer of 30 zie ik dat het gemiddelde tempo 5:25/km is, eindtijd iets onder de 3:50. Daar zou ik vandaag prima mee kunnen leven maar ik vind het toch wel leuk om even te kijken of ik niet nog een paar tellen eraf kan snoepen tijdens de laatste 11-12 km. Het tempo gaat dus ietsje omhoog naar 5:10 - 5:15/km en pas de laatste 2 kilometer moet ik een beetje knokken om dat vast te houden. Maar uiteindelijk weet ik het gemiddelde op 5:23/km te krijgen en is de eindtijd 3:47:25. Echt ongelofelijk eigenlijk hoeveel inspanning het kost om 3 luttele seconden van dat gemiddelde af te krijgen in de laatste fase van de marathon maar dat is nou juist ook de uitdaging en uiteindelijk ook wel wat voldoening als het lukt.

Tevreden dus over deze onverwachte marathon en mijn dag werd later helemaal goed omdat Sparta na een belabberde eerste helft en 1-0 achterstand, de wedstrijd na de rust wist te kantelen en met 2-1 won en zo de broodnodige punten pakten in de degradatiestrijd waar ze inmiddels in terecht gekomen zijn.

2411 and still counting....

Vrijdag 23 februari had ik vrij genomen om mee te doen aan de door Ben Mol georganiseerde "Mollenmarathon". Geen marathon als in: Kenianen met hazen, persconferenties en omleidingen in de stad maar eentje in een buitengebied van Almere waar in eerste instantie maar 3 mensen aan de start zouden staan. Uiteindelijk zijn er toch nog 5 man op de koude parkeerplaats van de Jac. P. Thijsseplaats aanwezig en we nemen om 08:30 plaats voor de zelfgetrokken krijtstreep die de start markeert. Hier staan een aantal loopverslaafden pur sang. Marathonverzamelaars. Asfaltjunkies. Voer voor cijfer fetisjisten ook. Ik ben op internet gaan zoeken naar de aantallen achter de namen en kwam tot een totaal van 2411 (ultra)marathons. Minimaal want de telling die ik vond was per 1-1-18 en zij lopen er gemiddeld zeker wel eentje per week....


Ik stel ze even voor:


Ben Mol (68 jaar) 688 marathons. Organiseert dus deze "mollenmarathons"in Almere, dit is alweer de negende editie in 2018. Ben is een echte marathonverzamelaar maar liep in het verleden ook veel ultra's. Toen ik zelf rond 2001 begon met ultralopen kwam ik Ben nogal eens tegen. Heeft in het verleden een zware hartoperatie ondergaan. Met zijn partner, Lies Heijnen liep ik jaren geleden tijdens de halve JKM (50 mijl) samen op en werd zij eerste bij de dames omdat Ria Buiten in koppositie verdwaalde in de laatste 2km van de wedsrijd, in de duinen.


Gijs Honing (72 jaar) 670 marathons. Gijs ken ik nog van mijn eerste poging om het Pieterpad hardlopend af te leggen, ik meen in 2005 of 2006. Hij loopt/wandelt vandaag "maar" 25 km. Acht weken geleden was hij hard ten val gekomen, tijdens het hardlopen natuurlijk, en brak zijn schouder. Inmiddels weer aan het revalideren en waar anderen dat achter de geraniums doen en voorzichtig opbouwen is Gijs vandaag alweer aan zijn 3e tocht van 25 km toe....


Bennie de Vries (52 jaar) 357 marathons. Ik kende hem nog niet en heb vandaag 2 uurtjes met hem opgelopen en ja, wat doe je dan, je wisselt alle wederwaardigheden over hardlopen met en over elkaar uit. Bennie is ook een echte veelloper want zaterdag en zondag loopt hij ook nog eens een marathon. Zijn mazzel is dat hij in Stadskanaal woont. Sjoerd Slaaf en Ronald Kwint organiseren daar enorm veel marathons ieder jaar en ook is Duitsland heel dichtbij voor hem en daar organiseren ze vaak ook zulke kleinschalige marathons als deze mollenmarathon. Twee jaar geleden raakte hij geblesseerd aan zijn lies en stond 8 maanden stil. Inmiddels is hij weer up and running, niet zo snel meer als hij zou willen maar vastbesloten om flink te werken aan zijn marathonlijst de komende jaren. Een beetje vergelijkbaar met mijn hielspoor van 2 jaar geleden alleen kies ik er persoonlijk niet voor om zó veel marathons te lopen want dan ben je echt nooit meer thuis.


Lex de Boer (70 jaar) 541 marathons. Lex is voor mij toch echt wel een voorbeeld. Het is een immer fanatieke loper en na deze marathon verzucht hij dat hij het jammer vindt dat hij niet meer zo makkelijk onder de 4 uur kan lopen. En dat met zijn 70 jaar. Zo boekte hij bijvoorbeeld in 2012 nog zijn 50ste marathonoverwinning! hij heeft een p.r. op de 100 kilometer van 7:48 en is typisch zo iemand die zal blijven strijden tot het einde. Ook Lex heb ik leren kennen tijdens mijn eerste Pieterpad poging. Ik teken ervoor om over 17 jaar er nog zo bij te lopen maar ach - dat zien we dan wel weer...


Verder nog over de marathon zelf: alle kranten en nieuwsbulletins hebben het over de Siberische kou die onze kant op komt en inderdaad is het bij de start nog -2ºC en is het windje ijzig koud. Later zal die wind nog wat verder aantrekken, de koude verdwijnt wel doordat de zon eind februari wat meer kracht begint te krijgen. Het rondje wat Ben heeft verzonnen is lekker rustig en overzichtelijk en klopt qua afstand heel goed, ik meet 42,35 kilometer op mijn Garmin. De eerste helft heb ik dus samen met Bennie gelopen in een relaxed tempo want hij moest er immers nog 2 in de komende dagen. Ik meld dus na een kilometer of 18 dat ik ga proberen de 2e helft wat meer gas te geven om in ieder geval onder de 4 uur uit te komen. De eerste helft gaat in (ongeveer) 2 uur 5, de 2e helft een minuutje of 10 sneller. Het voelt allemaal prima, op een snelle poepsessie na in kilometer 36.


Na afloop praat ik nog wat na met Gijs en Lex en ook Bennie komt al snel binnen. Mijn eerste marathon waarbij ik dus als eerste over de streep kom maar of ik daar veel waarde aan moet hechten bij een deelname van 4 ....


Uitslagen staan hier.

Petzl Nighttrail

Nighttrail

Mijn 3e marathon van 2018 zou geen gewone doorsnee marathon worden, dat wist ik bij voorbaat al. Ik had me namelijk ingeschreven voor de Petzl Nighttrail op zaterdagavond 10 februari. Nu is trailen niet echt mijn ding, ik heb niet zoveel met die trailhype van de laatste jaren, maar een wedstrijd over de marathonafstand, georganiseerd in mijn eigen Bergschenhoek en voor een gedeelte ook nog eens op mijn “eigen skiberg”, dat kon ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan.

Dus zaterdagmiddag 17:00 uur loop ik met camelbag en hoofdlamp richting Outdoor Valley waar het al een drukte van belang is. Ik haal mijn startnummer op en praat vooraf wat met mensen die ook de marathonafstand lopen of de 25 km, die een uur later start. Echt goeie trailkleding heb ik niet dus ik val een beetje op met mijn dunne Adidas jasje, tussen al die stoere wind-en waterdichte uitrustingen. Mijn schoenen voldoen dan weer wel enigszins aan de norm, waterdichte Salomon trailschoenen, en vooral dat waterdichte is van groot belang blijkt later. Ik maak me vooraf wel een beetje zorgen of ik het warm genoeg zal krijgen met deze kleding want er wordt regen en veel wind voorspeld en met een temperatuur van 4ºC kan dat erg guur aanvoelen. Enfin we zien het allemaal wel.

Om 18:00 uur worden we dan weggeschoten, richting Lage Bergse Bos en al na ongeveer een kilometer missen we een pijl waardoor we verkeerd lopen. Ik zeg we want tijdens de eerste 15 km lopen we nog in groepjes bij elkaar. Ik loop expres in de achterhoede want ben van plan om vandaag absoluut niets te forceren en dit gewoon als een lange training te beschouwen. In het Bergse Bos ken ik alle paadjes wel zo’n beetje maar het is wel ontzettend goed opletten om geen lint of pijl te missen en een goede hoofdlamp is echt onontbeerlijk, dat heb ik na een uur lopen al goed door. Het rondje Bergse Bos, wat ik vaak als training loop, meet over het fietspad precies 5 kilometer, maar de parcoursbouwers weten door alle paadjes mee te pakken er zo’n 15 kilometer uit te persen. Dan gaan we weer richting startpunt, over het heuveltje met uitkijktoren, naar de eerste verzorgingspost. Daar hebben ze alles prima voor elkaar qua eten en drinken, maar ik blijf niet te lang hangen en we vervolgen de route richting kanovijver.

Op de heenroute langs de kanovijver is het ook weer een beetje zoeken en uiteindelijk kom ik uit bij de lange vaart, waar IJsclub Bleiswijk alles al in gereedheid had gebracht voor een ijsperiode die helaas niet doorgaat omdat de vorst van de afgelopen week bij lange na niet streng genoeg was. Dan gaat het richting spoor/A20 waar de 2^e verzorgingspost wacht. Even lekker een paar bekers cola en wat gelletjes, niet te lang blijven hangen bij de aanlokkelijk vuurkorf, maar hup, volop tegenwind richting skiberg. Met de regen valt het vooralsnog mee, het begint wel wat te miezeren maar pas het laatste half uur gaat het steeds harder regenen maar dan ben je er bijna dus dat overleef je wel. De kanovijver moeten we nu langs de andere kant belopen en dat is geen feest: zompig, bukken voor de takken en verlangen naar de finish :-) . Nou ja, doorploeteren maar, straks nog even die berg over en dan zijn we er bijna, dacht ik toen nog naïef. Maar het venijn zit ook bij deze wedstrijd in de staart. De skiberg mogen we 2x beklimmen, zelfs via 1 pad wat ik niet ken (na 25 jaar ervaring, hmmm…) en daarna mogen we van een modderglijbaan letterlijk naar beneden glijden en hou ik het niet droog of schoon meer. De laatste stukken zijn allemaal mountainbikepaadjes die ook in het donker geen verrassingen meer voor mij kennen en na 4 en half uur ben ik toch wel blij dat ik er ben.

Conclusie: leuk om een keer te doen, maar ook niet meer dan dat. Ik vind het sowieso allemaal heel kunstmatig om allemaal langs slootkanten te gaan lopen terwijl er een prima pad naast ligt. Dat gaat een beetje tegen mijn natuur in en is niet mijn definitie van plezierig lopen. Trails zoals Olne-Spa-Olne vind ik veel gaver om te doen omdat het in de omgeving van de Ardennen veel natuurlijker en echter aanvoelt. En verder heb ik gewoon niet zoveel met al die spulletjes die blijkbaar voor een hobby als trailrunning onontbeerlijk zijn. Eén van de leuke aspecten van hardlopen vind ik juist dat het ook heel basic kan: een paar schoenen (of zelfs dat niet!), shirt, broekje, klaar en gaan wanneer het jou uitkomt. In de opbouw naar Frankrijk was het echter weer een goede training en ik heb het lekker rustig aan gedaan dus geen spierpijn of super vermoeid. Kortom, zondag een rustdag en dan bouwen we weer vrolijk verder.

Januari

De eerste maand van 2018 is alweer verleden tijd. Ik had mijzelf ten doel gesteld om in januari minimaal 300 kilometer te lopen en dat is ruimschoots gelukt: 352 km. Zo’n kilometertotaal is natuurlijk een mooi getal en je kunt er bijvoorbeeld leuk mee pronken op social media (Instagram) maar onder het getal moet ook kwaliteit en vooral plezier zitten vind ik. En er zaten gelukkig voldoende momenten van plezier en voldoening in. De Sri Chinmoy marathon van afgelopen zaterdag in het Amsterdamse verliep voorbeeldig en wat vooral positief was: ik kon de zondag erna alweer heel makkelijk een halve marathon lopen en Koppert collega Maartje aan een sub 2-uur tijd helpen tijdens haar eerste marathon. Geen enkele last van spierpijn of stramme benen, dus dat stemt me heel tevreden.

Na al die jaren van hardlopen (±35 jaren inmiddels) beleef ik nog steeds veel plezier aan de opbouwfase en het gevoel steeds sterker te worden en steeds weer een beetje meer aan te kunnen. Ook blijft het mooi om te zien hoe snel ik kan herstellen van een (relatief) zware inspanning, en hoe meer kilometers ik draai, des te sneller dat herstel verloopt. Natuurlijk ben ik geen 40 meer, of zelfs 30, maar waar ik wel merk dat het steeds moeilijker is om snelheid weer terug te krijgen (4 min/km is echt heel hard werken nu, en dat zal voorlopig nog wel even zo blijven) komt het gemak van de lange duurinspanningen en het herstel weer aardig op niveau. De strandmarathon van 14 januari was met voorsprong de zwaarste oefening van deze maand, vooral doordat het strand enorm zwaar te belopen was gedurende de 2^e helft. Maar mentaal was dit een perfecte oefening in het loslaten van tijden en schema’s en focussen op het moment zelf.

Voor februari heb ik gepland om minimaal 400 kilometer te lopen. Er staan 2 marathons gepland: de Petzl nighttrail op 10 februari en een marathon bij Ben Mol op vrijdag 23 februari. Als er enigszins ruimte voor is loop ik op 17 januari ook nog een marathon mee bij Ben in Almere want dat zijn toch altijd weer makkelijke trainingskilometers en ze tellen ook weer mee voor de lijst!

De grote uitdaging blijft toch wel om het gezinsleven en sociale “verplichtingen” goed in te passen in zo’n druk loopschema. Dus waar nodig zal ik zeker gas terugnemen en dan maar wat minder kilometers lopen. Maar aan de andere kant: als er ruimte en tijd is zal ik het ook niet nalaten om er nog eens schepje bovenop te doen. De ultratrail de st. Jacques is nu eenmaal geen rondje om de kerk en ik wil goed voorbereid aan de start verschijnen daar!

Self-transcendence

Self-transcendence. Best een moeilijk woord. Maar wat betekent het eigenlijk? Wikipedia zegt er het volgende over: Self-transcendence is a personality trait associated with experiencing spiritual ideas^[1] such as considering oneself an integral part of the universe.^[2] It is one of the "character" dimensions of personality assessed in Cloninger's Temperament and Character Inventory.^[2] Self-transcendence is distinctive as the first trait concept of a spiritual nature to be incorporated into a major theory of personality.

Hmmm, best een ingewikkeld verhaal. Toch draait het tijdens de door Sri Chinmoy georganiseerde lopen precies daar om. Mijn eigen motto? Niet teveel nadenken en lekker lopen. Ter voorbereiding van de ultratrail de st. Jacques is dit weer een volgende bouwsteen. Het doel was ten eerste: Ontspannen lopen en  het direct daaropvolgende 2e doel was om onder de 4 uur te blijven. Vooraf tref ik een hoop bekenden. Esther, van wie ik wist dat ze er zou zijn (helaas vandaag als fotograaf en niet als deelnemer) en verder Henk, Lex, Frits, Jannet en Bram. Van laatstgenoemde krijg ik nog een boekje met een beschrijving van de te lopen route in Frankrijk. Mooi, dan kan ik alvast mijn huiswerk doen.

Maar eerst vandaag. De ronde die we lopen is hier en daar wat modderig, hier en daar een beetje vochtig (veel plassen) maar over het geheel goed te doen. een mooie afwisseling van verhard en onverhard. Ik wil proberen zo gelijkmatig mogelijk te lopen en dat lukt heel goed. Tot en met kilometer 31 probeer ik steeds een beetje in te houden en de hartslag niet al te hoog op te laten lopen. Daarna geef ik mezelf de opdracht om de laatste 11 km binnen een uur te lopen. Dat lukt heel goed en ik finish in 3:52, ruim binnen die 4 uur dus. Heel tevreden over het verloop van deze race praat ik nog even na met Henk en Esther. De benen hebben vandaag niet al teveel geleden en dat is mooi want morgen staat er alweer een halve marathon in Zoetermeer op het programma! 

Energie

Vanochtend naar Energie in Barendrecht gereden om mee te lopen met de 2e trainingsloop voor de Rotterdam marathon. Met Peter gekozen om weer in tempo groep 29 te lopen, rustig aan allebei onze kilomeromvang weer een beetje vergroten. Het was echt fantastisch weer: zonnetje, geen wind en een graad of 2. Sinds jaar en dag zijn de voorbereidingslopen prima georganiseerd en ook vandaag is er weer een grote opkomst. Iedere meter die we vandaag liepen ken ik onderhand wel maar dat maakt niet uit, het zijn altijd weer gezellige trainingen al kletsend onderweg tik je bijna ongemerkt toch weer een aardige afstand weg. Met de conditie gaat het de goede kant op want mijn hartslag blijft relatief laag en is goed constant. Wat dat aangaat ben ik blij dat ik met behulp van mijn nieuwe Garmin Forerunner 235 weer een goed beeld van mijn conditie krijg, zeker nu ik weer in een opbouwperiode zit.

Deze week heb ik verder vrij rustig aan gedaan. Aanstaande zaterdag weer een marathon,  in het Amsterdamse bos, en eens kijken of we volgende week weer eens een 100+ week aan kilometers kunnen draaien.

Super Marathon Master

Sinds kort mag ik de titel "Super Marathon Master" dragen. Klinkt niet gek toch? Het is een benaming voor mensen die de marathon van Rotterdam meer dan 10 x hebben uitgelopen. Eerlijk gezegd had ik geen idee hoe vaak ik "Rotterdam" precies gelopen had. Wel meer dan 10 x leek me, dus dat vulde ik ook in bij het inschrijven, eind vorig jaar. Drie weken geleden kreeg ik een mailtje van de organisatie. Of ik kon bewijzen dat ik meer dan 10 x was gefinisht op de Coolsingel. Tja, ik heb alle medailles nog wel liggen in een plastic zak, ergens op zolder. En de meest t-shirts kan ik ook nog wel vinden als ik erg goed ga zoeken. Maar finishcertificaten heb ik, op een enkele na, echt niet meer. Ik heb toen maar terug gemaild dat ik al mijn marathons registreer op de 100MCNL site. Na wat heen en weer gemail accepteerden ze dat en nu ben ik dus een heuse Marathon Master! Het bleek dat ik 17 x "Rotterdam" had gelopen en dat lijkt misschien best veel maar de echte die hards liepen 'm wel 32 keer, dus dan heb ik nog wel wat in te halen. Leuke bijkomstigheid is wel dat ik na de 20ste keer voor de rest van mijn leven gratis mag mee doen. Dát wil ik wel dus voor 2019 & 2020 hou ik alvast de 2e zondag van april bezet en daarna ga ik eens heerlijk genieten van al die gratis deelnames tot aan mijn tachtigste (?!) verjaardag....😉

Vandaag is het zaterdag en van oudsher reis ik dan naar de skiberg af om wat te ploeteren in de modder aldaar. Ook vanmiddag de trailschoenen weer aangetrokken en zoveel mogelijk geprobeerd "off-road" de kilometers weg te tikken. Grauw en grijs weer, een graad of vier, niet veel wind; voor mij ideaal skibergweer. Steeds neem ik me voor om zo zuinig mogelijk te lopen maar toch kom ik telkens weer best wel gesloopt thuis. Maakt niet uit. Ik weet uit ervaring maar al te goed dat deze trainingen goede bouwstenen zijn voor een topconditie. Die topconditie lijkt nu nog ver weg maar is vandaag toch weer 18 km dichterbij gekomen en ik voel dat er echt vooruitgang in zit. Lekker doorgaan dus en blijven genieten....

Zevenentwintig

De tijd vliegt. Alweer 27 jaar geleden trouwden Marina en ik met elkaar en brak in Irak de eerste golfoorlog uit. We hebben het gevierd (de bruiloft, niet die oorlog) met een etentje in Berkel, samen met Mirte, en hebben nog wat herinneringen opgehaald met elkaar.

Er is ook nog gelopen. Een rondje bergse bos, 3 km rustig inlopen, daarna het voor mij zo bekende rondje bos wat sneller, 5 km met tijden van 4:50/km en daarna weer 3 km uitlopen naar huis. De marathon van zondag lijkt al redelijk verteerd hoewel ik na een km of 9 wel wat vermoeidere benen kreeg dan normaal tijdens zo'n training. Ik was een uurtje vroeger uit mijn werk dus kon het meeste nog in daglicht afwerken. Daglicht, ik snak er eigenlijk naar tijdens deze donkere maanden en zo'n loopje ervaar ik dan ook echt als een kadootje. De trainingen lopen eigenlijk best wel fijn. Ik voel me goed bij het opvoeren van de km omvang en ik hoop vurig dat de hielspoor mij met rust gaat laten tijdens de voorbereiding voor de ultratrail de st. Jacques.